Ο 14ος αιώνας χαρακτηρίζεται από την διάσπαση του πριγκιπάτου σε μικρές εδαφικές επικράτειες εξ’ αιτίας της αλληλοσύγκρουσης των ποικίλων δυνάμεων (Φράγκων, Βυζαντινών, Βενετών, Φλωρεντινών, Γενουατών, Καταλανών και διαφόρων θρησκευτικών ταγμάτων). Μέχρι και το 1383 το πριγκιπάτο βρίσκεται υπό την ασθενή επικυριαρχία της Νεαπόλεως, ενώ μεγάλη δύναμη και επιρροή στη διοίκηση της ηγεμονίας της Αχαΐας είχε αποκτήσει η φλωρεντινή οικογένεια τραπεζιτών Αγιατζολί (Acciaiuoli).
Προσπάθεια συγκροτημένης δράσης για την αναδιοργάνωση του υπό διάλυση φράγκικου κρατιδίου έκαναν στα τέλη του 14ου αιώνα και οι Ιωαννίτες ιππότες και οι βοηθοί τους Ναβαρραίοι, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Ο τελευταίος ηγεμόνας της Αχαΐας ο Centurione Zaccaria, Κεντυρίων Ζαχαρίας, (1404 – 1432) γενουατικής καταγωγής, μαζί με τον Κάρολο Τόκο , άρχοντα των Επτανήσων, της Ηπείρου και ορισμένων κάστρων του Μοριά μεταξύ των οποίων και η Γλαρέντζα, παρέδωσαν στους Παλαιολόγους όλα τα εδάφη του πριγκιπάτου.
Έτσι, το 1432 η Πελοπόννησος, έγινε και πάλι ελληνική, αν εξαιρέσουμε ορισμένες βενετικές κτήσεις στο έδαφός της. Στο Χλεμούτσι εγκαταστάθηκε ο τελευταίος αυτοκράτορας των βυζαντινών, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αφού πρώτα είχε νυμφευτεί την κόρη του Καρόλου Τόκου , Θεοδώρα λαμβάνοντας ως προίκα την Γλαρέντζα και άλλα φρούρια στον Μοριά .
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βρέθηκε στην άσχημη θέση να κατακάψει την Γλαρέντζα που προηγουμένως είχαν κυριεύσει οι Καταλανοί, ώστε να μην έχουν την δυνατότητα να την χρησιμοποιούν οι πειρατές για τις επιδρομές τους. Στα χρόνια που ακολουθούν οι Παλαιολόγοι Κωνσταντίνος – Θωμάς – Θεόδωρος ερίζουν για την μοιρασιά της επικράτειας . Το 1449 ο Κωνσταντίνος ανακηρύσσεται στο Μυστρά αυτοκράτορας του Βυζαντίου, με την γνωστή ηρωική του κατάληξη Το 1458 ολόκληρος ο Μοριάς καταλαμβάνεται από τον Μωάμεθ τον Πορθητή. Οι Τούρκοι και οι Βενετοί εναλλάσσονται ως κυρίαρχοι των μεγάλων κάστρων του Μοριά.
Η Γλαρέντζα, εκτός των καταστροφών που υπέστη από τους βυζαντινούς και τους Τούρκους, γνώρισε μεγάλη καταστροφή κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι μεγάλοι Λατίνοι ηγεμόνες της Κωνσταντινούπολης και της Θεσσαλονίκης, χρησιμοποίησαν τα από πριν τις σταυροφορίες κυκλοφορούντα νομίσματα των βυζαντινών και των ενετών, αξιοποιώντας τους τεχνίτες των τοπικών νομισματοκοπείων.Οι Βιλλεαρδουίνοι όμως στο πριγκιπάτο της Αχαΐας, κυκλοφόρησαν τα δικά τους νομίσματα, τα τορνέζια, αντίστοιχα με αυτά της πατρίδας τους, μετακαλώντας από την δύση τεχνίτες οι οποίοι μετέφεραν στην ανατολή την υψηλή για εκείνη την εποχή τέχνη και τεχνική της μητρόπολής τους. Η διαφορετική επιλογή αυτών των ηγεμόνων, προσέδωσε κύρος στο βασίλειό τους και παρέτεινε τη διάρκεια ζωής του. Είναι άλλωστε από την αρχαιότητα γνωστός ο κανόνας που θέλει το νόμισμα εκτός από μέσο συναλλαγής, να αποτελεί και μέσο επίδειξης οικονομικής και πολιτικής ισχύος και υπεροχής για αυτόν που το εκδίδει.
Ακόμη και σήμερα, οι αριστοκράτες μεγάλων οίκων της Αγγλίας και της Γαλλίας, απόγονοι των σταυροφόρων κατακτητών της δύσης διατηρούν τον τίτλο του ‘Πρίγκιπα της Αχαΐας’ προσπαθώντας έτσι να αντλήσουν αίγλη από αυτήν που περίσσεια διέθετε το μεσαιωνικό κρατίδιο της Πελοποννήσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου