Τι ανέφερε ο θρυλικός Στρατηγός, αλλά και άλλοι οπλαρχηγοί του 1821, σε Ιταλό δημοσιογράφο κατά την Επανάσταση των Ελλήνων, καθώς ο «Γέρος του Μοριά» εφώτιζε με την σκέψη του όλους τους επαναστάτες, που ήθελαν μια «λεύτερη Ελλάδα» χωρίς αλυσίδες και χωρίς σκλαβιά!..
Πολλοί ήσαν εκείνοι οι ξένοι (περιηγητές και μη) που ήθελαν να δούν από κοντά τις θρυλικές φυσιογνωμίες του Αγώνος.
Ένας εξ αυτών ήτο και ο φλογερός φιλέλληνας, ο Ιταλός δημοσιογράφος ΙΩΣΗΦ ΠΕΚΚΙΟ, ο οποίος , όταν ήλθε στην επαναστατημένη Ελλάδα, το 1825, κατάφερε να πλησιάση τον στρατηγό Θοδωρή Κολοκοτρώνη και να του πάρη μία συνέντευξη (!!) την οποίαν εδημοσίευσε αργότερα στο «Λουγκάνο», όπως τουλάχιστον διαπιστώνουμε μέσα στο θρυλούμενο «Ημερολόγιον της Ελλάδος» του 1931 .
Ο Ιωσήφ Πέκκιο, όπως είπαμε, ήταν ένας Ιταλός δημοσιογράφος, ο οποίος συνωμότησε κατά των Αυστριακών και εζήτησε καταφύγιο στην Αγγλία.
΄Όταν εξερράγη η Ελληνική Επανάσταση, έγινε μέλος του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου, το οποίο (Κομιτάτο) έστειλε αργότερα τον Πέκκιο στην ελληνική κυβέρνηση για να της παραδώση το δεύτερο αγγλικό δάνειο των εξήκοντα χιλιάδων (60.000) λιρών.
Ο Πέκκιο παρέμεινε στην Ελλάδα από της 20ής Απριλίου μέχρι της 11ης Ιουνίου 1825 ερχόμενος εις επαφήν με τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του Αγώνος, με περιοδείες στην Πελοπόννησο, και όταν έφθασε στο Λονδίνο, κατέγραψε τις εντυπώσεις, αλλά και τις συνεντεύξεις, που του παραχώρησαν οι Οπλαρχηγοί σε ένα σύγγραμμα υπό τον τίτλον: «Έκθεσις των συμβάντων εν Ελλάι κατά την άνοιξιν του 1825».
ΜΕΤΑ από ένα ταξίδι 50 ημερών, φθάνει στην (τότε) πρωτεύουσα της Ελλάδος, το Ναύπλιο, του οποίου την περιγραφή κάνει με τα πιο μελανά χρώματα:
« Δρόμοι στενοί, σπίτια καταρρέοντα, ατμοσφαίρα βαρεία και πλημμυρισμένη από βρωμεράς αναθυμιάσεις, καταθλίβουν τον ταξιδιώτην. Τα σκουπίδια είναι τόσα, ώστε θα ήτο ηράκλειον έργον η μετακίνησίς των. Αυτή είνε μία από τας αιτίας δια τας οποίας εκυριάρχησε κατά το παρελθόν έτος επιδημικός πυρετός σχεδόν θανατηφόρος…».
Όταν απεβιβάσθη, βεβαίως, είχε παύσει ο πυρετός και οι συναντήσεις, που έκαμε με τους Έλληνες πατριώτες, ήσαν συναντήσεις προσώπων χλωμών από την εξάντλησιη.
« Αι διασκεδάσεις της πρωτεούσης ταύτης απτελούντο από μερικά άκομψα καφενεία και σαραβαλιασμένα μπιλιάρδα, από ένα περίπου βραδυνόν εις μίαν μικράν πλατείαν σκιαζομένην εις το μέσον από φιλόξενον μεγαλοπρεπή πλάτανον, και από την περιέργειαν την τροφοδοτουμένην ανά πάσαν στιγμήν από ειδήσεις και ανέκδοτα. Αι γυναίκες είναι αόρατοι, διότι οι άνδρες δεν τας αφήνουν να παρουσιάζωνται…».
Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: «Πέταξα στη θάλασσα τα παράπονά μου!..»
ΜΕΤΑ από προσπάθειες αρκετών ημερών, ο Ιωσή Πέκκιο, κατάφερε να συναντήσει τον θρυλικό «Γέρο του Μοριά» στην φυλακή του κι αφού προηγουμένως είχε παρακαλέσει θερμότατα τον Λάζαρο Κουντουριώτη, για να του επιτρέψει να τον επισκεφθεί.
Τον βρήκε ανάμεσα σε δέκα άλλους συντρόφους του και φρουρούμενον από αρκετούς στρατιώτες οι οποίοι έδειχναν προς τον Στρατηγόν βαθύτατον σεβασμόν.
Γράφει ο Πέκκιο:
«Ακτένιστα και άσπρα τα μαλλιά του έπιπτον εις αμφοτέρους τους ώμους του και ανακατεύοντο μπροστά με την άτακτον γενειάδα, την οποίαν μετά την αιχμαλωσίαν του είχεν αφήσει να αυξήση εις ένδειξιν πένθους και εκδικήσεως. Η μορφή του είναι άξεστος, ρωμαλέα. Τα μάτια του γεμάτα φωτιάν, το πολεμικόν και άγριον πρόσωπόν του ωμοίαζε με γέρικον απότομον βράχον».
Αμέσως ο Θ. Κολοκοτρώνης ρωτάει τον Ιωσήφ Πέκκιο τι νέα του φέρνει και ο Ιταλός δημοσιογράφος του απαντά, ότι οι Αιγύπτιοι ετοιμάζονται να κυριεύσουν το Ναυαρίνο.
Ο «Γέρος του Μοριά» εκούνησε μελαγχολικά το κεφάλι του και είπε:
-Δια να νικηθούν οι Αιγύπτιοι δεν εχρειάζοντο παρά άνδρες!..
Κάνοντας μάλιστα μία χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι του βροντοφωνάζει:
- Για να βαρούν τα τουφέκια!…
Στη συνέχεια, στρεφόμενος προς τον Ιωσήφ Πέκκιο, λέει:
-Ξέρετε ποιος έδωσε τη νίκη στους Αιγύπτιους; Η ενότης της διοικήσεώς των, ενώ οι Έλληνες χάθηκαν με τη μανία που έχει ο καθένας να κουμαντάρη χωρίς να ξέρη!
ΕΙΝΑΙ χαρακτηριστική η περιγραφή, που δίνει εδώ ο Πέκκιο για τον Κολοκοτρώνη, μιας και αναφέρει, ότι ενώ εσήκωνε το χέρι του διέκρινε στον βραχίονά του μια ουλή σπαθιάς. Τον ερώτησε πού έλαβε το τιμητικό αυτό παράσημο και ο Κολοκοτρώνης του απάντησε:
- Δεν είναι το μόνο παράσημο, πού έχω στο κορμί μου…
Αμέσως μετά του δείχνει μία άλλη ουλή από πυροβολισμό, που είχε στον άλλον βραχίονά του, την τρίτη ουλή στο δεξιό στήθος και μία τέταρτη ουλή στην πλευράν του!
Όπως μιλούσε, όμως, έπαιζε νευρικά το κομπολόϊ του, εσηκώνετο, εκάθητο και εφαίνετο ανήσυχος, ταραγμένος, σαν να εφοβείτο κάποιον εχθρό.
Λέει ο Πέκκιο:
« Ο Κολοκοτρώνης αναμφιβόλως δεν είναι κοινός άνθρωπος. Μετ’ ολίγας ημέρας απελύθη και έγινε πανηγυρικώς δεκτός εις Ναύπλιον. Κατά την στιγμήν της συμφιλιώσεώς του με την κυβέρνησιν, απήντησεν αυτοσχεδίως εις τον λόγον τον οποίον εξεφώνησε κάποιος εκ των επισήμων. Εις την άξεστον απάντησίν του είναι άξια σημειώσεως η παράγραφος εις την οποίαν είπε:
-Στο ταξίδι μου από την Ύδρα έως εδώ πέταξα στην θάλασσα τα παράπονά μου. Κάμετε το ίδιο και σεις και θάψετε μέσα σε κείνο το λάκκο τά μίση σας και τας διαφοράς. Αυτός θα είνε ο θησαυρός που θα κερδίσετε!…»
Και ο Πέκκιο καταλήγει με μία αξιοσημείωτη παρατήρηση:
«Ωμίλει την στιγμήν εκείνην εις την πλατείαν του Ναυπλίου, όπου οι κλάτοικοι έσκαπτον από πολλών ημερών με την ελπίδα (συχνήν εις την Ελλάδα) ότι θα εύρισκον θησαυρόν τινα (…).
Ίσως να μη κατάλαβαν καλά τα οικουμενικά και πανανθρώπινα λόγια του «γερο-Θοδωρή»!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου