Η πανένδοξη Εθνική μας Αντίσταση δεν αντιμετώπισε μόνον τους τρεις κατακτητές, (Ιταλούς, Γερμανούς και Βουλγάρους φασίστες), τις κυβερνήσεις Κουίσλιγκ, τα Τάγματα Ασφαλείας και τους κάθε λογής συνεργάτες των κατακτητών, αλλά και τις βρετανικές ραδιουργίες, τα αμαρτωλά παλαιά κόμματα και τις δήθεν αντιστασιακές οργανώσεις, που, σε αγαστή μεταξύ τους συνεργασία, επιδίωξαν τη διάλυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού, τόσο κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όσο και μετά την απελευθέρωση, με ένοπλες επιθέσεις, με το δήθεν Εθνικό Συνέδριο του Λιβάνου, με τη δήθεν Συμφωνία της Καζέρτας, με το Δεκέμβρη, τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τη μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία και τον εμφύλιο πόλεμο.
Οι διώξεις των αντιστασιακών συνεχίστηκαν μέχρι την πτώση της χούντας, αλλ’ ακόμα και σήμερα πολλοί αγωνιστές βρίσκονται σε υπερορία, γιατί δεν τους επιτράπηκε να επιστρέψουν στην πατρίδα.
Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης με τους νόμους του 1982 και του 1985 υπήρξε λειψή, πολλοί αγωνιστές δεν αποκαταστάθηκαν μέχρι σήμερα και όλες οι κυβερνήσεις από το 1945 μέχρι σήμερα δεν τόλμησαν να ζητήσουν από τη Γερμανία τις αναγνωριζόμενες από το Διεθνές Δίκαιο πολεμικές επανορθώσεις, ούτε καν την επιστροφή του περίφημου «δανείου», το οποίο συναποφάσισαν οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας, χωρίς καμιά συμμετοχή της κυβέρνησης των Κουίσλιγκ, η οποία συμμορφώθηκε με προθυμία, όπως άλλωστε σε όλες τις άλλες διαταγές και επιθυμίες των αφεντικών της.
Εκτός, όμως, από την άρνηση των μέχρι τώρα κυβερνήσεων για την πλήρη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, αντιμετωπίζουμε τα τελευταία χρόνια δύο σοβαρά προβλήματα:
Το ένα είχε εμφανιστεί από παλιότερα και είχε ως αντικείμενο την υποτίμηση της αντιστασιακής στάσης του ελληνικού λαού και του ΕΑΜ με τα εξής επιχειρήματα:
α) Οτι η Αντίσταση άρχισε μετά την επίθεση του Γ` Ράιχ κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Εως τότε, δηλαδή, είχαμε δήθεν αφήσει μόνους τους Βρετανούς και τις βρετανικές αποικίες να ανθίστανται στη γερμανική πολεμική μηχανή.
β) Οτι η Αντίσταση άρχισε, όταν ο ελληνικός λαός επείνασε, δηλαδή το χειμώνα του 1941.
γ) Τώρα τελευταία, ο γνωστός Γερμανός συγγραφέας Χάγκεκ Φλάισερ, εξέδωσε ένα νέο βιβλίο του και ισχυρίζεται ότι ο ελληνικός λαός υποδέχθηκε φιλικά τα γερμανικά στρατεύματα και πολύ αργότερα, όταν άρχισαν τα δεινά της Κατοχής, αποφάσισε ν’ αντισταθεί.
Η ένοπλη αντίσταση πριν από την ίδρυση του ΕΑΜ
Στην απαράδεκτη αυτή συκοφαντία, η απάντηση είναι δεδομένη, από την ηρωική Αντίσταση της Κρήτης, από την άρνηση πολλών στρατιωτών να παραδώσουν τα όπλα τους, οι οποίοι πήγαν κατ’ ευθείαν στα βουνά, και σχημάτισαν τις πρώτες αντάρτικες ομάδες «Οδυσσέας Ανδρούτσος», μ’ επικεφαλής τον δάσκαλο Θανάση Γκένιο (Λασάνη) και «Αθανάσιος Διάκος» μ’ επικεφαλής τον δάσκαλο Χρήστο Μόσχο (καπεταν – Πέτρο).
Στις 27 Απρίλη 1941, έφτασαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, όπου ο μεν λαός είχε κλειστεί στα σπίτια του, τη δε «φιλική υποδοχή» έκαναν τα φασιστικά κατάλοιπα της κυβέρνησης Μεταξά, δηλαδή ο διορισμένος δήμαρχος και ο δήθεν στρατιωτικός διοικητής, ενώ ο τότε μητροπολίτης Χρύσανθος αρνήθηκε να συμμετάσχει, όπως επίσης αρνήθηκε να συναντήσει τον Γερμανό στρατηγό και να κάνει δοξολογία.
Μια βδομάδα μετά, δηλαδή στις αρχές Μάη 1941 συγκροτήθηκε στην Ελασσόνα η αντιστασιακή οργάνωση «Απελευθέρωσις της Ελλάδας». Στις 14 Μάη 1941 ιδρύθηκε στη Λαμία το «Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας». Στις 15 Μάη 1941 ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη η αντιστασιακή οργάνωση «Ελευθερία». Στις 22 Μάη 1941 ιδρύθηκε στην Καρδίτσα το «Εθνικό Μέτωπο» και στη Λάρισα η «Φιλική Εταιρεία», στην Καλαμάτα, στη Μεσσήνη, στην Τριφυλία, στη Σπάρτη, στη Μεγαλόπολη και την Τρίπολη ιδρύθηκαν οργανώσεις με τον τίτλο «Νέα Φιλική Εταιρεία». Στις 28 Μάη 1941 ιδρύθηκε στην Αθήνα η «Εθνική Αλληλεγγύη». Στις 30 Μάη 1941 ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας κατέβασαν τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη. Τον Ιούνιο 1941 εμφανίστηκε στη Λακωνία η πρώτη ένοπλη αντιστασιακή ομάδα, στον Πύργο ιδρύθηκε το «Ελευθερωτικό Ελληνικό Μέτωπο» και στην Αιγιαλεία και τα Καλάβρυτα σημαντικοί πυρήνες.
Μέσα σ’ ένα μήνα, δηλαδή, από την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα, είχαν συγκροτηθεί 12 αντιστασιακές οργανώσεις και τον επόμενο μήνα τρεις ακόμα στην Κρήτη, το «Εθνικό Εργατικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» στην Αθήνα, τον ίδιο μήνα αντιστασιακές ομάδες στην Ηπειρο συγκρούστηκαν με Αλβανούς φασίστες. Στις 22 Σεπτέμβρη η ομάδα του Μόσχου χτύπησε γερμανικά αυτοκίνητα κοντά στο Λαχανά και στις 28 του ίδιου μήνα έγινε η εξέγερση του Δοξάτου της Δράμας εναντίον των Βουλγάρων κατακτητών.
Δηλαδή, πριν από την επίθεση του Χίτλερ κατά της Σοβιετικής Ενωσης είχαν συγκροτηθεί στην Ελλάδα είκοσι τουλάχιστον αντιστασιακές οργανώσεις, από τις οποίες έξι τουλάχιστον είχαν ένοπλα τμήματα και μέχρι τις 27 Σεπτέμβρη που ιδρύθηκε το ΕΑΜ είχαν συγκροτηθεί, σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχα συγκεντρώσει όταν έγραψα το βιβλίο μου «50 χρόνια μετά», σαράντα οργανώσεις και είχαν πραγματοποιηθεί τέσσερις τουλάχιστον ένοπλες επιθέσεις κατά των κατακτητών.
Αποδεικνύεται, λοιπόν, περίτρανα ότι κάθε άλλο παρά φιλικά υποδέχθηκε ο Ελληνικός Στρατός τα γερμανικά στρατεύματα και ότι η Εθνική μας Αντίσταση άρχισε από την πρώτη μέρα της Κατοχής.
Το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων και οι ψευδολογίες
Δεν είναι, όμως, μόνον ο Χάγκεν Φλάισερ, ο οποίος προσπαθεί να κάνει συμπαθητικούς τους Γερμανούς στρατιώτες που ρήμαξαν τον τόπο μας. Πριν από λίγες μέρες, εμφανίστηκε από την κρατική τηλεόραση ο γνωστός Παπαχελάς, ο οποίος έσπευσε, ένα μήνα πριν από την επέτειο του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, ν’ αποδώσει τις ευθύνες γι’ αυτό το φοβερό έγκλημα, που συγκλόνισε και ολόκληρη την Ευρώπη, στους αντάρτες του ΕΛΑΣ, οι οποίοι, κατά τις πληροφορίες του, εκτέλεσαν, δύο μέρες πριν από το ολοκαύτωμα, 80 Γερμανούς αιχμαλώτους, που είχαν συλλάβει πριν από μια βδομάδα στη μάχη της Κερπίνης. Τις πληροφορίες του αυτές δεν τις πήρε από τον δήμαρχο των Καλαβρύτων Θανάση Παπαδόπουλο, ούτε από τον πρόεδρο του Συλλόγου των Θυμάτων της μαρτυρικής αυτής πόλης Βασίλη Καρκούλια, που είναι και πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ενώσεων Θυμάτων ολόκληρης της Ελλάδας, αλλά από έναν ηλικιωμένο Καλαβρυτινό, για τον οποίο υπάρχει η υποψία ότι καθοδήγησε τους Γερμανούς στον τόπο που είχε γίνει η εκτέλεση των 80 και από μια κυρία που γεννήθηκε τη μέρα του Ολοκαυτώματος και, επομένως, δεν έχει ιδίαν αντίληψη.
Για την εκτέλεση των 80 Γερμανών, υπάρχουν αντικρουόμενες πληροφορίες. Οι συγγραφείς Ηλίας Παπαστεργιόπουλος και Κομνηνός Πυρομάγλου γράφουν ότι έγινε τη νύχτα της 13 προς 14 Δεκέμβρη 1947, δηλαδή μετά το ολοκαύτωμα. Ο σμήναρχος Δ. Μίχος γράφει ότι η εκτέλεση έγινε μετά το ολοκαύτωμα από τμήμα του 11ου Συντάγματος, που έβλεπε ότι καίγονταν τα Καλάβρυτα και όλα τα χωριά της περιοχής.
Στο βιβλίο μου «50 χρόνια μετά», έχω καταχωρίσει την από 25 Δεκέμβρη 1943 ανακοίνωση της Γερμανικής Διοίκησης Πελοποννήσου (στρατηγού Λα Σονί), στην οποία αναφέρεται ότι: «την 17-12-1943 εφονεύθησαν και ακρωτηριάσθησαν (κτηνωδώς) Γερμανοί στρατιώται υπό κομμουνιστικών συμμοριών εις την περιοχήν Καλαβρύτων – Μαζέικων.
Εις αντίποινα διά την ανήκουστον αυτήν δολοφονίαν διετάχθησαν και εφαρμόσθησαν τα εξής μέτρα:
1) Τα Καλάβρυτα, τα Μαζέικα και έτερα 12 χωριά, εις τα οποία περιεθάλποντο οι αντάρτες, επυρπολήθησαν μεθ’ απάσης της περιουσίας.
2) Ετυφεκίσθησαν εν συνόλω μερικαί εκατοντάδες ανδρών εκ των μερών τούτων».
Η ανακοίνωση αυτή, που προφανώς εκδόθηκε για να δικαιολογηθούν οι θηριωδίες των Γερμανών στην περιοχή των Καλαβρύτων, είναι ανακριβής από την αρχή μέχρι το τέλος.
Πρώτον, η εκτέλεση των 80 δεν έγινε στις 17-12-43, αλλά τη νύχτα της 13ης προς 14-12-43. Αν είχε γίνει στις 17, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Αρα, οι Γερμανοί στις 13-12-43 δεν ήξεραν ότι οι 80 είχαν εκτελεστεί.
Δεύτερον, τα 12 άλλα χωριά δεν κάηκαν μετά την εκτέλεση των 80, αλλά πολύ νωρίτερα, δηλαδή από τις 6 μέχρι τις 10 Δεκέμβρη 1943, που οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα. Οι αντάρτες είχαν καλέσει τον πληθυσμό της κωμόπολης να εκκενώσει την κωμόπολη, αλλά οι κάτοικοι βασίστηκαν σε διαβεβαίωση της Αγγλικής Αποστολής ότι δε θα πάθουν τίποτε και δεν απομακρύνθηκαν. Τι έγινε είναι γνωστό, 1.000 εκτελέσεις και πυρπόληση των Καλαβρύτων. Αλλά, να πώς δικαιολόγησε το έγκλημα αυτό ο στρατιωτικός διοικητής των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα:
«Εξήτασα επισταμένως τα ιστορικά γεγονότα Καλαβρύτων. Διεπιστώθη ότι η βιαία επίθεσις των στρατευμάτων μας εγένετο κατόπιν ομαδικών δολοφονιών Γερμανών στρατιωτών και της κατά μέρος υποστηρίξεως των ανταρτών από τον πληθυσμό. Επί πλέον διαπιστώνω τα ακόλουθα: 1) Οταν ο γερμανικός στρατός προήλαυνε προς Καλάβρυτα, εδέχθη επίθεσιν διά πυρός εκ των οικιών. Ούτω η πόλις κατελήφθη κατόπιν μάχης. 2) Ο πληθυσμός – όχι βεβαίως ξένοι αντάρται – διέπραξε μεγάλας, απιστεύτους θηριωδίας, π.χ. έρριψαν τραυματίας Γερμανούς στρατιώτας εις φρεάτια και επνίγησαν. Τούτο αποδεικνύεται διά μαρτύρων. 3) Το αναφερόμενον μοναστήριον (Αγ. Λαύρας) ήσκησε άμυναν και παρέστη ανάγκη να καταληφθή κατόπιν μάχης. Τρεις μοναχοί συνελήφθησαν με όπλα ανά χείρας».
Οι ψευδολογίες του Γερμανού στρατιωτικού διοικητή, που επιχείρησε να δικαιολογήσει τα εγκλήματα των υποτακτικών του στη Διεθνή Κοινή Γνώμη που είχε αναστατωθεί, είναι άνευ προηγουμένου. Ισχυρίζεται ότι οι Καλαβρυτινοί πυροβολούσαν από τα σπίτια τους τα γερμανικά στρατεύματα και η κωμόπολη καταλήφθηκε ύστερα από μάχη, ενώ οι Γερμανοί μπήκαν στις 10-12-43 με παρέλαση, οι Καλαβρυτινοί που έβλεπαν περίτρομοι και αδρανείς, μέχρι τις 13-12-43, δεν τους είχαν πειράξει για να μην προκαλέσουν «διαρροή» και στις 13 τους κάλεσαν με κωδωνοκρουσίες (τόσο ειρηνικά) στο σχολείο, όπου χώρισαν τους άντρες από τις γυναίκες και τα παιδιά και επακολούθησε η ομαδική εκτέλεση.
Το έγκλημα αυτό είχε προαποφασιστεί, γιατί τα Καλάβρυτα και η περιοχή τους ήταν η ανταρτομάνα της Αχαΐας. Αλλωστε, υπήρχε ο θρύλος του ’21, ότι από την περιοχή αυτή άρχισε η Επανάσταση. Γι’ αυτό έκαψαν και το Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας και όχι γιατί οι μοναχοί προέβαλαν αντίσταση.
Τέλος, η δικαιολογία της εκτέλεσης των 80, είτε έγινε πριν από το ολοκαύτωμα, είτε μετά, δεν ευσταθεί, γιατί οι Γερμανοί εκτελούσαν χωρίς καμιά εξαίρεση τους αντάρτες και εν γένει ΕΑΜίτες που συνελάμβαναν. Επομένως, οι αντάρτες είχαν το δικαίωμα να κάνουν το ίδιο και μάλιστα όταν τους συνελάμβαναν την ώρα που σκότωναν Ελληνες και έκαιγαν χωριά.
Αλλωστε, ήταν αδύνατη η κράτησή τους σε στρατόπεδα. Δεν ήταν δυνατό να τους φυλάμε 1 ή 2 χρόνια μέχρι την απελευθέρωση, να τους διατρέφουμε και να τους μετακινούμε κατά τις αλλεπάλληλες γερμανικές επιδρομές. Υπήρχε και η άποψη να τους ξεβρακώνουμε, όπως τους Ιταλούς και να τους αφήνουμε. Αλλά ενώ οι Ιταλοί ύστερα από τέτοια παθήματα δεν είχαν καμιά όρεξη να πολεμήσουν, οι Γερμανοί πολεμούσαν σαν θηρία ανήμερα.
Η αμερικανόπνευστη παραχάραξη της Ιστορίας
Εκτός, όμως, από τον κ. Φλάισερ και τον κ. Παπαχελά, που ασχολήθηκαν με ορισμένα μεμονωμένα γεγονότα, επιχειρείται τα τελευταία χρόνια μια ολοκληρωτική άρνηση της Εθνικής μας Αντίστασης και δικαίωση της συνεργασίας με τους κατακτητές, δηλαδή του δοσιλογισμού και του ταγματασφαλιτισμού. Ελληνοαμερικάνοι, αλλά και Ελληνες συγγραφείς εκδίδουν δήθεν επιστημονικά ιστορικά βιβλία, με τα οποία υποστηρίζουν ότι η Εθνική Αντίσταση ήταν καταστροφή για τον τόπο, ενώ τα Τάγματα Ασφαλείας έσωσαν την Ελλάδα και πρέπει να τους αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές.
Η εκστρατεία αυτή ξεκίνησε από αμερικανικά Πανεπιστήμια (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) με τον τίτλο «Νέες τάσεις στη μελέτη του εμφυλίου». Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Γέιλ Στάθης Καλύβας, εξαγγέλλοντας την «απομάκρυνση της έρευνας από τις επιστημονικά στείρες ανησυχίες που κυριάρχησαν μέχρι σήμερα», παρέθεσε στο βιβλίο του αυτό ένα δεκάλογο με θέσεις, που, κατά τη γνώμη του, συμπυκνώνουν τις σύγχρονες μεθόδους, τη «φρέσκια ματιά» και τα «νέα πορίσματα» της ιστοριογραφικής σχολής που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν.
Δεν πρόκειται, δηλαδή, για τις γνωστές αθλιότητες των ταγματασφαλιτών, των χιτών, των Μάυδων, των Εασάδων, Τσαούς – Αντώνηδων κλπ., που ακούγαμε όλ’ αυτά τα χρόνια των διωγμών που περάσαμε. Πρόκειται για επιστημονικοφανείς θεωρίες, που μας έρχονται από τα διασημότερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, αλλά και από το δικό μας Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας, δηλαδή της Θεσσαλονίκης, απ’ όπου ξιφούλκησε ένας έτερος Καππαδόκης, ο Νίκος Μαραντζίδης, επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης. Οι βασικές κατευθύνσεις της νέας ιστοριογραφίας είναι:
«Αποφόρτιση και αποστασιοποίηση» από τη μέχρι τώρα διδασκόμενη (έστω και διαστρεβλωμένη) Ιστορία περί της Εθνικής Αντίστασης.
«Αποφυγή ηρωοποίησης των αγωνιστών».
«Αποφυγή δαιμονοποίησης των συνεργατών των κατακτητών».
«Ξεπέρασμα απλουστευτικών εννοιολογικών σχημάτων».
Το κεντρικό, όμως, σημείο της νέας ιστοριογραφίας είναι:
1) Μετάθεση της έναρξης του εμφυλίου πολέμου από το 1946 (συγκρότηση του ΔΣΕ) στο 1943, όταν, δηλαδή, έγιναν οι πρώτες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με «εθνικιστικές αντιστασιακές» οργανώσεις και τα Τάγματα Ασφαλείας.
2) Προβολή της «ερυθράς βίας» του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, σαν το κλειδί για την ερμηνεία του «φαινομένου της συνεργασίας με τις κατοχικές Αρχές» και κυρίως του ένοπλου δοσιλογισμού. Το δεύτερο αυτό θέμα πραγματεύονται ο Στάθης Καλύβας σ’ ένα άρθρο του με τον τίτλο «Κόκκινος τρόμος: Η αριστερή βία στη διάρκεια της κατοχής» και ο Ν. Μαραντζίδης στο βιβλίο του «Γιασασίν Μιλέτ».
Βασικό στοιχείο της επιχειρηματολογίας και των δύο είναι ότι η ιστορία της δεκαετίας του ’40 πρέπει να ξαναγραφεί με βάση λεπτομερείς τοπικές έρευνες σε όλους τους νομούς της χώρας, αλλιώς οι βεβιασμένες ερμηνείες είναι δείγμα προχειρότητας.
Και η προσπάθεια αθώωσης των Γερμανών…
Μέχρι σήμερα, ο Καλύβας έκανε έρευνα στο νομό Αργολίδος – Κορινθίας και μία σε επαρχία του νομού Πέλλας, ο δε Μαραντζίδης σε μια τουρκόφωνη κοινότητα Ποντίων της Μακεδονίας (που είχαν αρχηγό τον Κιτσά – Μτατζάκ). Και όμως, με αυτά τα ελάχιστα στοιχεία (ενάμιση νομού επί συνόλου 52), κατέληξαν στο συμπέρασμα της «εμφύλιας βίας σε όλη την επικράτεια» και ομολογούν ότι η προσπάθειά τους σκοπό έχει την αμφισβήτηση της κρατούσας άποψης για τον εμφύλιο πόλεμο, ότι η Αριστερά υπήρξε το κύριο θύμα της βίας. «Η βία του ΕΑΜ, ισχυρίζεται, υπήρξε πρωτογενής, ενώ η βία των κατοχικών δυνάμεων ήταν δευτερογενής, δηλαδή αμυντική! Φαινομενικά αυτονόητες περιπτώσεις γερμανικής τρομοκρατίας ή δεξιάς “λευκής” τρομοκρατίας, μπορεί να οδηγήσουν σε παραπλανητικές ερμηνείες, αν αποσυνδεθούν από την κόκκινη τρομοκρατία και δεν τοποθετηθούν στην πλήρη σειρά των γεγονότων όπου ανήκουν».
Δηλαδή, οι Γερμανοί δεν κατέλαβαν την Ελλάδα με τη βία και δεν τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό της, δε λεηλάτησαν την οικονομία μας και δεν προκάλεσαν το λιμό του 1941/42 με τις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και συνεπώς δεν έπρεπε να τους ενοχλήσουμε, αλλά να συνεργαστούμε μαζί τους. Επιτιθέμενοι, λοιπόν, ήσαν οι Ελληνες και αμυνόμενοι οι Γερμανοί!
…και των ταγματασφαλιτών
Ο Μαραντζίδης, στη μελέτη του, αφιερώνει μόνο μια σελίδα στις βιαιότητες των ταγματασφαλιτών και 22 στις «βιαιότητες» του ΕΛΑΣ. Το συμπέρασμά του συνεπώς είναι ότι τα Τάγματα Ασφαλείας περιορίστηκαν σε αμυντικό αγώνα και δεν είναι συχνοί οι εκ μέρους τους φόνοι αμάχου πληθυσμού, ενώ εμείς που ζήσαμε τα γεγονότα ξέρουμε ότι οι ταγματασφαλίτες έκαναν, μαζί με τους Γερμανούς ή και μόνοι τους, επιδρομές στα χωριά και σκότωναν αμάχους, γιατί τους αντάρτες δεν τολμούσαν να τους αντιμετωπίσουν, έκαιγαν σπίτια, λεηλατούσαν, βίαζαν γυναίκες και παρέδιδαν στους Γερμανούς όσους από τους συλλαμβανομένους δεν τους σκότωναν οι ίδιοι και οι Γερμανοί τους εκτελούσαν είτε επί τόπου, είτε σε διάφορες τοποθεσίες που διάλεγαν για αντίποινα, όπως Μονοδένδρι, Κοκκινόλουτσα, Παληόχουνη, Σκοπευτήριο Καισαριανής κλπ.
Ο Καλύβας αθωώνει τους ταγματασφαλίτες γι’ αυτές τις πολυάριθμες συλλήψεις και εκτελέσεις, με το επιχείρημα ότι τους άοπλους ΕΑΜίτες δεν τους παρέδιδαν στους Γερμανούς οι ταγματασφαλίτες, αλλά οι χωρικοί, κάνοντας έτσι «επανάσταση» κατά του ΕΛΑΣ! Οι δε εκτελέσεις από τους Γερμανούς αποδίδονται με άχρωμους όρους, όπως «τουφεκισμός», «αντίποινα», «τιμωρία», «ενέργειες». Η λέξη τρομοκρατία αποδίδεται αποκλειστικά στην ΕΑΜική πλευρά.
Συνηγορία προς την άποψη αυτή αποτέλεσε το βιβλίο του γνωστού λογοτέχνη Θανάση Βαλτινού, που μετά την «κάθοδο των εννέα» όπου περιγράφει το μαρτύριο εννέα μαχητών του ΔΣΕ Πελοποννήσου, που κρύφτηκαν μετά τη διάλυσή του σε μια υπόγεια σπηλιά, έγραψε την περίφημη «Ορθοκωστά», στην οποία παραθέτει αφηγήσεις κρατουμένων ταγματασφαλιτών και συνεργατών των κατακτητών, για να αποδείξει ότι ο ΕΛΑΣ διατηρούσε στρατόπεδα κρατουμένων, όπου βασανίζονταν και εκτελούνταν οι κρατούμενοι, χωρίς καμία μαρτυρία από την αντίθετη πλευρά και με αποσιώπηση του τρόπου, με τον οποίο οι κρατούμενοι αυτοί απελευθερώθηκαν (από τους Γερμανούς που έφτασαν στην περιοχή, καθοδηγούμενοι από τους συγγενείς τους και τους βρήκαν σε μια τοποθεσία που τους άφησαν επίτηδες αφρούρητους οι αντάρτες).
Δεν ξέρω αν η συγγραφική αυτή δραστηριότητα θα καταλήξει στην ανατροπή της Ιστορίας του Β` Παγκοσμίου Πολέμου και στη δικαίωση όχι μόνον των συνεργατών των ναζιστών, αλλά και των ίδιων των ναζί. Ηδη, στις Βαλτικές Χώρες, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, τιμούν με μνημεία τους άνδρες των «SS», «που τους απελευθέρωσαν από τον Κόκκινο Στρατό». Και στη Γερμανία γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία, στην οποία ο Χίτλερ παρουσιάζεται όχι ως εγκληματίας πολέμου, αλλά ως ένα ανθρωπάκι με διάφορα συμπλέγματα, που τον οδήγησαν σε εσφαλμένες αποφάσεις, τις οποίες επλήρωσε με την αυτοκτονία του. Αρα, αθώος και αυτός και η Βέρμαχτ και τα «SS», που εκτελούσαν τις «εσφαλμένες αποφάσεις του» και όχι τα πρωτοφανή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με τα εκατομμύρια νεκρούς, τις αμέτρητες καταστροφές, τα φοβερά στρατόπεδα, τους φούρνους, όπου καίγονταν χιλιάδες κρατούμενοι για να γίνει σαπούνι το λιγοστό αίμα που τους είχε απομείνει από την πείνα και τα βασανιστήρια!
Ενώ, λοιπόν, μέχρι τώρα στα Συνέδρια της ΠΕΑΕΑ είχαμε ως θέματα τη συμπλήρωση της νομοθεσίας αποκατάστασης των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και την παραχάραξη της Ιστορίας, με τη συστηματική παραγνώριση των πρωταγωνιστών της εθνικής αυτής εποποιίας, δηλαδή των ΕΑΜικών κομμάτων και του λαού, ο οποίος, στη μεγάλη του πλειοψηφία, τ’ ακολούθησε, γιατί τα παλιά κόμματα ή αρκέστηκαν στην αδράνεια ή προχώρησαν στη συνεργασία με τους κατακτητές, τώρα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε σοβαρότερα προβλήματα, την αμερικανοκίνητη, δηλαδή, νέα ιστοριογραφία, κατά την οποία η Εθνική Αντίσταση ήταν τρομοκρατία και οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους ήταν αμυνόμενοι. Αρα, για ό,τι έγινε σε βάρος του ελληνικού λαού κατά τη διάρκεια της Κατοχής φταίνε οι κατεχόμενοι και όχι οι κατακτητές!
(Άρθρο του Ευάγγελου Μαχαίρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου