ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΔΑΛΗΣ Εγραψε με το αίμα του το τελευταίο του ρεπορτάζ

Τον Αύγουστο του 1946, μια στυγερή δολοφονία συντάραξε το πανελλήνιο, αποκαλύπτοντας πλήρως το πρόσωπο της μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας και τις στενές της σχέσεις με την επίσημη εξουσία. Ο πρωτοπόρος κομμουνιστής δημοσιογράφος, πολιτικός συντάκτης του «Ριζοσπάστη» και μέλος της Ενωσης Συντακτών, ο Κώστας Βιδάλης δολοφονήθηκε με φρικτό τρόπο από τους ληστοσυμμορίτες του Σούρλα.

Ο Κ. Βιδάλης έφυγε από την Αθήνα για τη Λάρισα την Κυριακή 11 Αυγούστου, με αποστολή να κάνει έρευνα για τη δράση των συμμοριών στην περιοχή της Θεσσαλίας. Το απόγευμα 13 του μηνός - κι αφού είχε ολοκληρώσει την αποστολή του στη θεσσαλική πρωτεύουσα - πήρε το τρένο για το Βόλο. Ομως, δεν έφτασε ποτέ εκεί. Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λάρισα, οι Σούρληδες φρόντισαν να τον αρπάξουν μέσα από το τρένο και, αφού τον βασάνισαν άγρια, τον δολοφόνησαν με τρόπο κανιβαλικό.

H απώλεια του K. Βιδάλη ήταν μεγάλη για την ελληνική δημοσιογραφία και δυσαναπλήρωτη για την εφημερίδα του, το «Ρ», που είχε πληρώσει μεγάλο φόρο αίματος στο βωμό της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων. Ο Κ. Βιδάλης γεννήθηκε στην Αθήνα στα 1904 από φτωχή οικογένεια. Οταν τον βρήκε ο θάνατος, είχε συμπληρώσει 25 χρόνια στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Υπήρξε για πολλά χρόνια οπαδός του ΚΚΕ και έγινε μέλος του το 1941, με πρόταση - όπως λέει ο ίδιος στο βιογραφικό του - του Κ. Καραγιώργη. Πήρε ενεργό μέρος στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και δούλεψε κάτω από δύσκολες συνθήκες στον αντιστασιακό Τύπο. Μετά την Απελευθέρωση, ανέλαβε αρχισυντάκτης της εφημερίδας του ΕΑΜ «Ελεύθερη Ελλάδα» και μετά τα Δεκεμβριανά διακινδύνευσε και μπήκε στη στρατοκρατούμενη Αθήνα, για να προετοιμάσει την έκδοση της εν λόγω εφημερίδας. Στη συνέχεια, ανέλαβε το πολιτικό ρεπορτάζ του «Ρ». Από τον Οκτώβρη του 1945, ήταν μέλος του Γραφείου της Κομματικής Οργάνωσης του «Ρ», θέση στην οποία επανεκλέχτηκε λίγες μέρες πριν ξεκινήσει για το ταξίδι του θανάτου στη Θεσσαλία.

Το ήξερε καλά κι όμως πήγε. Τον ωθούσε η συνείδηση του κομμουνιστή δημοσιογράφου, του κομμουνιστή ρεπόρτερ. Αλλωστε, το 'χε αποδείξει με τη δράση του και τα περίφημα ρεπορτάζ, και κυρίως μ' αυτό της «Μάχης της σοδειάς» στη Θεσσαλία στα 1944, ότι η πένα του αποτύπωνε στο γραπτό του την ίδια την ψυχή του, μόνο που ψυχή του ήταν η ψυχή του λαού. Και ο Βιδάλης έκανε ρεπορτάζ μέσα από τη ζύμωσή του με τη ζωή του λαού και έτσι τον υπηρετούσε ως το τελευταίο ρεπορτάζ του, που γράφτηκε με το αίμα της ζωής του.

Ηταν συνειδητή επιλογή. Ηθελε να πάει ο ίδιος στη Θεσσαλία, όπου οργίαζε η κατοχική ληστοσυμμορία του Σούρλα, δολοφονώντας και σφάζοντας τους αγωνιστές του ΕΑΜ, τους κομμουνιστές, σε μια περίοδο όπου το αντιδραστικό καθεστώς της ντόπιας άρχουσας τάξης με τη στήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών προσπαθούσε να θεμελιώσει τα στηρίγματα της εξουσίας του, σπρώχνοντας το λαό στον εμφύλιο πόλεμο. Ο Βιδάλης ήθελε να πάει ο ίδιος επιτόπου για ρεπορτάζ, να βγάλει ζωντανό το υλικό του. Μόνο έτσι, έλεγε, υπάρχει ελπίδα να σταματήσουν οι σφαγές γυναικόπαιδων. Το ρεπορτάζ δε γράφτηκε ποτέ. Η δολοφονία του έγινε το πιο ζωντανό ρεπορτάζ για τις συνθήκες ζωής του λαού της Θεσσαλίας και όχι μόνο, αλλά και για το ξεσκέπασμα των δυνάμεων και των μεθόδων τους, που ήθελαν ή την υποταγή των ανυπόταχτων ή την εξόντωσή τους.