Ποιοι βοήθησαν τα Γερμανικά κατοχικά στρατεύματα στην Ελλάδα. Κρατικές και παρακρατικές οργανώσεις

Το έχεις βάρος να ανήκεις σε μια παράταξη που ο ομφάλιος της λώρος έχει διασυνδέσεις  με όχι και τόσο περήφανες για εσένα στιγμές. 
Δύσκολη η γέννα της δεξιάς στην Ελλάδα. 
Προσπαθεί ο ποιητής να την ξεχάσει.

Ανιστόρητα υπερηφανεύονται  ότι στην κατεχόμενη από την Γερμανία Ελλάδα, τα στρατεύματα της Γερμανικής Κατοχής δεν έλαβαν βοήθεια είτε κεντρική είτε από οργανωμένες παρακρατικές ομάδες σε αντίθεση με άλλες χώρες της βόρειας Ευρώπης που βοήθησαν ποικιλοτρόπως τα στρατεύματα κατοχής.

Το μεγάλο πλήθος του Ελληνικούς λαού με ηγέτη το ΕΑΜ ΕΛΑΣ πολέμησε με επιτυχία τον Γερμανικό στρατό κατοχής σε σημείο να έχει απελευθερωμένο και υπό την προστασία του το 1/3 των Ελληνικών εδαφών

Στον αντίποδα και επειδή πάντα και παντού υπάρχουν προδότες, ο Γερμανικός στρατός κατοχής βρήκε αμέριστη συμπαράσταση σε δύο στρατιωτικά παραστρατιωτικά μορφώματα προδοτών.
Το ένα ήταν τα  Τάγματα Ασφαλείας που τα ίδρυσε ο δωσίλογος τότε “πρωθυπουργός” Ιωάννης Ράλλης,  πατέρας του μετέπειτα προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη.
Το άλλο ήταν η οργάνωση Χ, γνωστοί και σαν Χίτες και αποτελείτο από  τα απομεινάρια του Ζέρβα.

Οι Ταγματασφαλίτες και οι Χίτες επανδρωμένοι από Έλληνες προδότες συνέδραμαν τους Γερμανούς ενάντια στο ΕΑΜ ΕΛΑΣ και τους βοήθησαν στις διάφορες εκκαθαρίσεις πληθυσμών (Εβραίων, και διαφόρων χωριών όπως Καλάβρυτα, Δίστομο κλπ)

Τα Τάγματα Ασφαλείας

Τα Τάγματα Ασφαλείας (ή αλλιώς Γερμανοτσολιάδες ή Ταγματασφαλίτες) ιδρύθηκαν το 1943 από την ελληνική κυβέρνηση-μαριονέτα του Ιωάννη Ράλλη κατά τη Γερμανική κατοχή. Ήταν στρατιωτικές ομάδες που δημιουργήθηκαν με σκοπό την υποστήριξη των γερμανικών δυνάμεων κατοχής.

Είχαν την υποστήριξη της ακροδεξιάς και των φιλο-ναζί αλλά και κάποιων κεντρώων πολιτικών, οι οποίοι ανησυχούσαν για την κυριαρχία και τις φιλοδοξίες του ΕΛΑΣ, που εκείνη τη στιγμή ήταν το κύριο σώμα της ελληνικής αντίστασης. Τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας περιλάμβαναν πρώην αξιωματικούς του στρατού, επίστρατους στρατιώτες, ακροδεξιούς, κοινωνικά απομονωμένους καθώς και τυχοδιώκτες οι οποίοι πίστευαν οτι ο Άξονας θα κερδίσει τον πόλεμο
Ο κύριος ρόλος των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν η καταπολέμηση του ΕΛΑΣ. Η μέγιστη συνολική δύναμη τους ήταν 22.000 άνδρες, και περιλάμβανε 22 εθελοντικά και 9 ευζωνικά τάγματα, κάτω από τις διαταγές του αντιστράτηγου των ΕΣ ΕΣ Walter Schimana. Παρά το γεγονός ότι το σχέδιο τους ήταν να επεκταθούν σε όλη την κατεχόμενη Ελλάδα, κύριο θέατρο δράσης τους ήταν η ανατολική Στερεά Ελλάδα και η Πελοπόννησος. Το έργο τους ήταν δύσκολο, καθώς εκείνη την εποχή, ο ΕΛΑΣ είχε ήδη αποκτήσει τον έλεγχο του πάνω από το 1/3 της ηπειρωτικής Ελλάδας

Κατά τις πρώτες συγκρούσεις του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, τον Δεκέμβριο του 1944, πολλοί από αυτούς είχαν προσληφθεί στο χωροφυλακή να πολεμήσουν στο πλευρό της Βρετανίας και της κυβέρνησης εναντίον των δυνάμεων των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Η Αριστερά έχει κατηγορήσει τις κυβερνήσεις αυτής της περιόδου, οτι χρησιμοποίησαν τα Τάγματα Ασφαλείας ενάντια στους κομμουνιστές. Τα μέλη των ταγμάτων έμειναν πιστά στους Γερμανούς, ακόμη και όταν η κατοχή άρχισε να καταρέει. Τελευταία αποστολή τους ήταν να απομακρύνουν τις ομάδες του ΕΛΑΣ από τις κύριες οδούς, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ασφαλής έξοδος των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η εξόριστη, φιλό-Συμμαχική κυβέρνηση στην εξορία επέκρινε τα Τάγματα Ασφαλείας για προδοσία. Μετά την απελευθέρωση, οι ομάδες διαλύθηκαν. Πολλά από τα μέλη τους, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για συνεργασία με τους Γερμανούς. Ο δημιουργός τους, Ιωάννης Ράλλης, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για προδοσία και πέθανε στη φυλακή το 1946

Πηγή “pame.gr” -► εδώ

Με την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Ράλλης συνελήφθη και δικάστηκε για εθνική αναξιότητα (προδοσία) . Στην δίκη του, (Φεβρουάριος 1945) συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, πατέρας του μετέπειτα πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Κατά τη διάρκεια της δίκης, οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε επίσης πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκολύνοντας τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή». Ωστόσο, το προεδρείο δεν πείστηκε και τελικά, ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά.

Πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα, στη φυλακή, στις 26 Οκτωβρίου του 1946. Έναν χρόνο μετά, ο γιος του εξέδωσε ένα βιβλίο απολογητικό για τις επιλογές του πατέρα του (Γεώργιος Ράλλης, Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου, Αθήνα 1947).

Πηγή “wikipedia” -► εδώ

Οργάνωση Χ

Η Οργάνωση Χ ήταν η μετονομασία της Στρατιωτικής Οργανώσεως Γρίβα που ιδρύθηκε την περίοδο της γερμανικής κατοχής τον Ιούνιο του 1941 στην Αθήνα από τον αντισυνταγματάρχη Πεζικού Γεώργιο Γρίβα. Η μετονομασία έγινε τον Μάρτιο του 1943. Τα μέλη της οργάνωσης ήταν γνωστά σαν Χίτες.

Η οργάνωση αυτή είχε εθνικιστικό, αντικομμουνιστικό και φιλοβασιλικό προσανατολισμό και παρέμενε πιστή στον Γεώργιο Β’ που ήταν στο Κάιρο. Στην διάρκεια της κατοχής επιδόθηκε σε συλλογή πληροφοριών, κατασκοπία, αναγραφή συνθημάτων και φυγάδευση Ελλήνων προς την Μέση Ανατολή. Σαν ένοπλη οργάνωση συγκροτήθηκε προς το τέλος της κατοχής, εξοπλισμένη με αγορές όπλων από τους αποχωρούντες Γερμανούς, με σκοπό να εμποδίσει την κατάληψη της εξουσίας από το ΕΑΜ. Η Χ αναγνωρίστηκε επίσημα ως Εθνική Οργάνωσις Εσωτερικής Αντιστάσεως με βασιλικό διάταγμα της 10ης Μαρτίου 1950, το οποίο δημοσιεύθηκε στο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως Α 83 την 18η του ίδιου μήνα.

Στα Δεκεμβριανά συμμετείχε, με πολλές απώλειες, στο πλευρό του κυβερνητικού μετώπου, αφού διαλύθηκε και προσχώρησε στο 143ο  Τάγμα Εθνοφυλακής της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου με έδρα την περιοχή του Θησείου. Οι σημαντικότερες μάχες στις οποίες ενεπλάκη η Οργάνωση Χ ήταν η μάχη του Θησείου και η μάχη του Μακρυγιάννη όπου άνδρες της οργάνωσης επάνδρωσαν θέσεις στην Λεωφόρο Συγγρού ανακουφίζοντας την δύναμη της Χωροφυλακής που ήταν αποκλεισμένη στο κτίριο του Συντάγματος Χωροφυλακής.

Λίγο μετά την διάλυση της οργάνωσης ο αρχηγός της αντισυνταγματάρχης Γρίβας αποστρατεύτηκε το 1945 για να ασχοληθεί με τον αντιαποικιακό–απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου. Με το τέλος των Δεκεμβριανών και την ήττα του ΕΑΜ–ΕΛΑΣ, πολλοί πολίτες της υπαίθρου και ιδιαίτερα της Πελοποννήσου, διωχθέντες από το ΕΑΜ, εντάχθηκαν στην Οργάνωση Χ για να συγκροτήσουν ομάδες προκειμένου να εκδικηθούν το ΕΑΜ. Σύμφωνα με την αντίθετη άποψη, ενεργούσαν είτε για να καρπωθούν ίδια οφέλη, όπως περιουσιακά στοιχεία των δολοφονημένων κομμουνιστών, είτε κρατικά αξιώματα.

Σχέσεις Χ με δοσιλογικές Κυβερνήσεις, Τάγματα Ασφαλείας και δυνάμεις Κατοχής

Η Χ ήδη από το 1943 απέκτησε επαφές με την κατοχική κυβέρνηση, που επισημοποιήθηκαν από την υπογραφή πρωτοκόλλου συνεργασίας εφτά “εθνικών οργανώσεων” (Οργάνωση Χ, ΡΑΝ, Εθνική Δράση, ΕΔΕΣ Αθήνας, ΕΔΕΜ, ΕΚΟ, Τρίαινα) με την Υπηρεσία Πληροφοριών του Υπουργείου Άμυνας της κατοχικής δοσιλογικής κυβέρνησης. Πλέον, όποτε τα μπλόκα των Ταγμάτων Ασφαλείας συνελάμβαναν ενόπλους των οργανώσεων αυτών, τους άφηναν ελεύθερους επιστρέφοντας τον οπλισμό τους. Εξάλλου, πολλοί εύζωνοι των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν ταυτόχρονα και μέλη της Χ.

Εξάλλου, σε πολλές μάχες του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας, οι χίτες πήραν ανοιχτά θέση μάχης στο πλάι των δοσιλογικών σωμάτων.
Οι χίτες, άλλωστε, εξοπλίζονταν από τους Γερμανούς στην Κατοχή, ενώ λέγεται ότι η Χ έδινε πληροφορίες στις ναζιστικές αρχές για πιθανά σημεία στα οποία βρίσκονταν κομμουνιστές.
Κατηγορίες όμως οι οποίες απεδείχθηκαν προπαγανδιστηκές, γιατί τόσο τα μέλη της ¨Χ¨, τόσο και ο αρχηγός της διώκονταν και πολλές φορές εκτελούνταν από τους κατακτητές όπως αναφέρεται πιο πάνω, αλλά και όταν η δοσιλογική κυβέρνηση Ράλλη, κάλεσε τους Έλληνες αξιωματικούς να καταταγούν στα Τάγματα Ασφαλείας, ο αρχηγός της ¨Χ¨ Γεώργιος Γρίβας απάντησε:

«Ως προς την συγκεκριμένη κατηγορία, έχουμε να αναφέρουμε ότι η οργάνωση ουδεμία σχέση έχει με τα τάγματα ασφαλείας της κυβέρνησης Ράλλη. Είμαστε υποχρεωμένοι να συμμορφωθούμε ως προς τις προσταγές της κυβέρνησης στο Κάιρο. Η οργάνωση διέταξε τους αξιωματικούς που προσεκλήθησαν προς κατάταξη να μην παρουσιαστούν…»

έτσι στις 13 Ιουλίου 1944, Λόχος από τα Τάγματα Ασφαλείας εισήλθε στο Θησείο για σύλληψη του Γρίβα. Απέτυχαν όμως διότι ο Αρχηγός της “X” διέμενε σε σπίτι στους Αμπελόκηπους.
Προσπάθησαν επίσης να συλλάβουν την σύζυγό του Βασιλική, αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί διέμενε σε φιλικό σπίτι. Στην πραγματικότητα όπως αναφέρεται και πιό πάνω, η ¨Χ¨ βρισκόταν σε συνεχή επαφή με το συμμαχικό αρχηγείο της Μέσης Ανατολής, αποστέλλωντας 95 συνολικά λεπτομερείς αναφορές σχετικά με θέσεις, βάσεις και αποθήκες των Γερμανών στην Ελλάδα.
Την στάση των Άγγλων προς την ¨Χ¨ όμως, μαρτυρεί Χαρακτηριστικά, ο Κρις Γουντχάουζ ο οποίος έγραψε, ότι η Χ ήταν σχεδόν άγνωστη πριν την Απελευθέρωση, και πως ό,τι ήταν γνωστό για τη Χ δεν παρέπεμπε σε Αντιστασιακή δράση, αλλά σε δράση ανάλογη με την Κου Κλουξ Κλαν.
Ο αρχηγός της ¨Χ¨, σε απάντησή του στον Γούντχαουζ αναφέρει,

«Αν ο Γούντχαουζ αγνοούσε ποιοί είμαστε, σημαίνει ότι είχε πλήρη άγνοια της κατάστασης στην Ελλάδα, οπότε δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Εκτός αν αυτός προσμετρούσε την συμμετοχή στην Εθνική αντίσταση υπολογίζοντας τις χρυσές λίρες που έλαβε συγκεκριμένη οργάνωση. Σε κάθε περίπτωση ομολογούμε πως ορθώς δεν μας υπολογίζει μεταξύ των συμμετασχόντων στην Εθνική αντίσταση, διότι εμείς αγωνιστήκαμε με μοναδικό κίνητρο την απελευθέρωση της πατρίδος μας».

Το 1950, η ¨Χ¨ αναγνωρίστηκε με Βασιλικό διάταγμα επίσημα ως εθνική αντιστασιακή οργάνωση.
Το “ξέπλυμα” της ελληνικής Κου Κλουξ Κλαν