ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Στην ιστορία αυτού του τόπου υπήρξαν πολλά παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας, από ανθρώπους που αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή, αλλά και πέθαναν για κάποια πανανθρώπινα ιδανικά όπως η λευτεριά, η ειρήνη, η ανεξαρτησία και η δημοκρατία.

Είναι επίσης γνωστό ότι οι κομμουνιστές έχουν γράψει τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας αυτού του τόπου, υπερασπιζόμενοι αυτά τα ιδανικά. Οι θυσίες τους ήταν τεράστιες και αμέτρητες.

Ανάμεσα στα ονόματα των χιλιάδων αγωνιστών που έρχονται στο νου μας, ξεχωρίζει η αθάνατη μορφή του Νίκου Μπελογιάννη. Είναι ο φλογερός επαναστάτης που δε λύγισε ούτε μια στιγμή στη σύντομη, αλλά τόσο πλούσια σε αγώνες ζωή του. Είναι ένας από τους ανθρώπους που δε λύγισαν μπροστά σε φυλακές, εξορίες και βασανιστήρια.

Είναι ένας επαναστάτης που δε δίστασε να προσφέρει απλόχερα την ίδια του τη ζωή για να ζήσουν οι επόμενες γενιές ελεύθερα και ειρηνικότερα.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα στα τέλη του 1915. Από τα εφηβικά του χρόνια οι προοδευτικές ιδέες και τα σοσιαλιστικά ιδανικά σημάδεψαν τον τρόπο σκέψης του. Με δικιά του πρωτοβουλία έγιναν στο γυμνάσιό του δύο μαθητικές απεργίες. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο το 1932 ξεκινάει τις σπουδές του στη Νομική της Αθήνας αλλά θα αναγκαστεί να τις εγκαταλείψει λίγο αργότερα όταν θα διωχθεί για την πολιτική του δράση.

Το 1932 γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαίων Ελλάδας) και το 1934 μέλος του ΚΚΕ. Το 1935 εκλέγεται γραμματέας της κομματικής οργάνωσης Αμαλιάδας. Με τη δικιά του καταλυτική συμμετοχή ξεσπούν στην πόλη διαμαρτυρίες των σταφιδοπαραγωγών και απεργίες. Το λαϊκό κίνημα φουντώνει.

Το Μάρτη του 1936 ο Μπελογιάννης συλλαμβάνεται ως υπαίτιος της οργάνωσης της απεργίας στην Αμαλιάδα και χωρίς δίκη εξορίζεται στην Ίο για ένα χρόνο. Το Μάη του ίδιου χρόνου θα καταδικαστεί ερήμην σε δύο χρόνια φυλάκιση. Τότε θα αποβληθεί για πάντα και από το Πανεπιστήμιο. Τον Ιούνη του 1936 ασκεί έφεση στην απόφαση και επιστρέφει στην πόλη του.

Είναι η εποχή που οι κομμουνιστικές ιδέες έχουν μεγάλη επίδραση στον ελληνικό λαό και το κίνημα αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς. Οι έλληνες εργάτες και αγρότες ξεχύνονται στους δρόμους και ζητούν τα δίκια τους. Είναι ο Μάης του ’36 στη Θεσσαλονίκη που ο λαός θα δείξει τη δύναμή του. Σύντομα, όμως, θα οδηγηθούμε στο φασιστικό πραξικόπημα της 4^ης Αυγούστου του ’36. Χιλιάδες κομμουνιστές και προοδευτικοί, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ ρίχνονται στις φυλακές και τις εξορίες. Στα νησιά του Αιγαίου φτιάχνονται κάτεργα για τους αγωνιστές. Την περίοδο αυτή ψηφίζεται ο Αναγκαστικός Νόμος 375 του 1936 περί κατασκοπείας, σύμφωνα με τον οποίο, ακόμα και σε ειρηνική περίοδο, μπορεί να καταδικαστεί κάποιος από στρατοδικείο ακόμα και σε θάνατο, για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, με το πρόσχημα της κατασκοπείας.

Το ΚΚΕ στις δύσκολες αυτές συνθήκες παρανομίας συνεχίζει τον αγώνα του ενάντια στο φασισμό και τον επικείμενο πόλεμο. Ο Μπελογιάννης τότε δραστηριοποιούνταν στην Πάτρα. Το Δεκέμβρη του 1936, στη στρατιωτική του θητεία, συλλαμβάνεται και πάλι για την πολιτική του δράση μέσα στο στρατό. Στη σύλληψη αυτή υφίσταται ξυλοδαρμούς και απάνθρωπα βασανιστήρια, που όμως δεν τον λύγισαν και δεν κατάφεραν να του αποσπάσουν ομολογία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η κομματική οργάνωση των στρατευμένων της Πάτρας να μη διαλυθεί και να συνεχίσει τη δράση της. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε τρεις μήνες φυλάκιση και έξι μήνες εξορία.

Τον Ιούνη του 1937 ξαναγυρνά στην Πάτρα και αναλαμβάνει την αρχηγία της περιφερειακής διοίκησης του κόμματος.

Το Μάη του 1938, συλλαμβάνεται ξανά και καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλάκιση και 2 χρόνια εξορία. Μεταφέρεται στις φυλακές της Αίγινας, όπου υφίσταται φριχτά βασανιστήρια. Πολλοί αναγκάζονται να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας. Οι πολιτικοί κρατούμενοι της Αίγινας έλεγαν πως ο Μπελογιάννης ήταν ο άνθρωπος που τους βοηθούσε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες, τους έδινε κουράγιο και ενέπνεε εμπιστοσύνη.

Στη συνέχεια μεταφέρεται στις φυλακές Ακροναυπλίου. Η ιταλική επίθεση και η φασιστική εισβολή των Γερμανών τον βρίσκει εκεί. Μαζί με τους υπόλοιπους πολιτικούς κρατούμενους της φυλακής ζητά να ελευθερωθούν για να υπερασπιστούν την πατρίδα. Το ίδιο κάνουν κι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι. Η κυβέρνηση όμως αρνείται. Έτσι μετά τη συνθηκολόγηση και την παράδοση της χώρας στους Γερμανούς, τον Απρίλη του 1941, περίπου 2000 κομμουνιστές κρατούμενοι από τη δικτατορία παραδίδονται στους κατακτητές. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου ο Μπελογιάννης μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους μεταφέρεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Αιτωλοακαρνανίας που βρίσκονται υπό την επιτήρηση των ιταλών φασιστών. Νέες δοκιμασίες και βασανιστήρια περίμεναν το μεγάλο αγωνιστή. Ούτε μια στιγμή όμως δε χάνει το θάρρος του. Όταν την άνοιξη του 1943 αρρωσταίνει, μεταφέρεται για νοσηλεία στην Αθήνα και αρχίζει να οργανώνει την απόδρασή του.

Λίγους μήνες μετά δραπετεύει και εντάσσεται στις γραμμές του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου ως καπετάνιος. Η δράση του και στο στρατιωτικό πεδίο είναι καταπληκτική. Η καταστροφή της γερμανικής βάσης στα Βουρλά, η κατάληψη της Καλαμάτας, της Σπάρτης και της Τρίπολης, το φθινόπωρο του 1944, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην οργανωτικότητα του Βελουχιώτη και του Μπελογιάννη.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς γίνεται υπεύθυνος του τμήματος διαφώτισης του ΚΚΕ στην Πελοπόννησο. Στον «εμφύλιο» γίνεται πολιτικός επίτροπος της 10^ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Τον Αύγουστο του 1948, στις μάχες του Γράμμου, ο Μπελογιάννης τραυματίζεται αλλά παραμένει στη θέση του ενθαρρύνοντας τους συντρόφους του.

Με την οριστική διευθέτηση μεταξύ Αγγλίας και ΗΠΑ για το ζήτημα της Ελλάδας και την άμεση ανάμιξη των Αμερικάνων στα εσωτερικά της χώρας, η τρομοκρατία γίνεται καθημερινό φαινόμενο. Οι Αμερικανοί δίνουν αμέριστη βοήθεια στην ξενόδουλη ελληνική κυβέρνηση για να εξαλείψουν το αντάρτικο. Έτσι τον Αύγουστο του 1949 ο ΔΣΕ αναγκάζεται να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα. Μια τελευταία αποστολή ιδιαίτερα επικίνδυνη ανατίθεται τότε το Μπελογιάννη. Τον Οκτώβρη του 1949 πραγματοποιεί «απομακρυσμένη» επίθεση στη Θεσσαλία, με μερικά αποσπάσματα του ΔΣΕ, σαν αντιπερισπασμό, ώστε οι υπόλοιποι αντάρτες που είχαν εγκλωβιστεί στη Μακεδονία να διαφύγουν για τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Η επιχείρηση στέφεται με επιτυχία και διασώζονται πολύ αγωνιστές. Ο Μπελογιάννης θα φύγει με το τελευταίο απόσπασμα αφού σιγουρευτεί πως όλοι οι άλλοι είναι ασφαλείς. Έτσι, μετά τη λήξη του αντάρτικου, ο Μπελογιάννης όπως και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές βρίσκονται στις σοσιαλιστικές χώρες. Σύντομα γίνεται και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Με το τέλος του αντάρτικου, νέα βάσανα περιμένουν τον ελληνικό λαό. Η αστική τάξη, με την αμέριστη βοήθεια των Αμερικάνων, αποφασίζει να φτιάξει έναν τεράστιο στρατό και ένα παντοδύναμο κατασταλτικό μηχανισμό για να αρχίσει ένα νέο κύμα τρομοκράτησης του λαού, ώστε να εδραιώσει την εξουσία της. Οι διωγμοί που δέχονται την περίοδο αυτή οι έλληνες αγωνιστές ξεπερνούν κι αυτούς που δέχθηκαν λίγα χρόνια πριν από τους Γερμανούς ναζί. Τα δικαστήρια, σε καθημερινή βάση και με κατασκευασμένες κατηγορίες, στέλνουν στις φυλακές και την εξορία όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στη ναζιστική κατοχή, ενώ απ’ την άλλη δίνουν άφεση αμαρτιών στους ταγματασφαλίτες και τους συνεργάτες των χιτλερικών.

Παρά την τραγική αυτή κατάσταση, η Αριστερά κατορθώνει στις εκλογές του Μάρτη του 1950 να μπει στη Βουλή με το συνδυασμό «Δημοκρατική Παράταξη» και να εκλέξει πάρ’ όλη τη βία που ασκείται, 22 βουλευτές. Έτσι, σε πείσμα όλων των διωγμών που υφίσταται ο αριστερός κόσμος στην Ελλάδα, αρχίζει να διαφαίνεται μια ελπίδα για νόμιμη δράση. Αυτό βέβαια δεν θα ήθελαν να συμβεί σε καμιά περίπτωση οι Αμερικάνοι και τα τσιράκια τους. Το γεγονός είχε επισημανθεί από την υπηρεσία δίωξης του κομμουνισμού και άρχισαν να λαμβάνουν τα μέτρα τους.

Τον Ιούνη του 1950 ο Μπελογιάννης επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή από το κόμμα να αναλάβει (σε συνεργασία με το Νίκο Πλουμπίδη) την ανασυγκρότηση και την οργάνωση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ στην Αθήνα.

Όμως τον ίδιο χρόνο, στις 20 Δεκέμβρη, συλλαμβάνεται. Μαζί του συλλαμβάνεται η Έλλη Ιωαννίδου και πολλοί άλλοι σύντροφοί του. Η σύλληψή τους ανακοινώνεται επίσημα από την Ασφάλεια μισό μήνα αργότερα στις 5 Γενάρη του 1951. Επί 9 μήνες οι δήμιοι της ελληνικής αστυνομίας βασανίζουν, το Μπελογιάννη και τους άλλους κομμουνιστές με στόχο να τους αποσπάσουν ομολογίες ώστε να παρουσιάσουν το ΚΚΕ σαν ένα «συνωμοτικό μηχανισμό, εχθρικό προς το έθνος». Το θάρρος και η σταθερότητα του Μπελογιάννη και των συντρόφων του θα καταπλήξουν τους οργανωτές αυτής της σκηνοθεσίας.

Στις 19 Οκτώβρη του 1951 αρχίζει η δίκη του Μπελογιάννη στο στρατοδικείο της Αθήνας. Η κατηγορία βασίζεται στον Αναγκαστικό Νόμο 509/1947. Με το νόμο αυτό που ψηφίστηκε στα τέλη του 1947 το ΚΚΕ θεωρήθηκε παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα που δρούσε ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Ο συνολικός αριθμός των κατηγορουμένων είναι 93. Ανάμεσά τους η Έλλη Ιωαννίδου, ο δημοσιογράφος Στάθης Δρομάζος, ο Στέργιος Γραμμένος, κ.α.. Πρόεδρος των στρατοδικών είναι ο αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Σταυρόπουλος γνωστό κάθαρμα και στιγματισμένος φασίστας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σταυρόπουλος είχε αποστρατευθεί από τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου και δεν μπορούσε να συμμετέχει σε δικαστήριο, πόσο μάλλον να τεθεί επικεφαλής. Η κυβέρνηση Πλαστήρα όμως τον επανέφερε στην ενεργό δράση με διάταγμα που μάλιστα είχε και ημερομηνία 29 Οκτώβρη του 1951 αρκετές μέρες δηλαδή μετά την έναρξη της δίκης. Αυτός όμως δίκαζε από την 19^η του Οκτώβρη. Αναφέρουμε το περιστατικό μόνο για να καταδείξουμε την ασυδοσία που βασίλευε στη πολιτική ζωή του τόπου την εποχή εκείνη, καθώς και τις σοβαρές ευθύνες της κυβέρνησης Πλαστήρα, αφού κάποιοι προσπάθησαν να μετριάσουν τις ευθύνες της για την υπόθεση.

Μαζί με το Σταυρόπουλο ήταν και ο στρατοδίκης Κομιανός και ο γνωστός από τα επόμενα χρόνια, ταγματάρχης τότε, Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο Παπαδόπουλος ήταν μέλος του ΙΔΕΑ. Ο ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών) ήταν μια φασιστική οργάνωση του στρατού με άμεσες διασυνδέσεις με τους Αμερικανούς. Ουσιαστικά δημιουργήθηκε από τη CIA με τις ευλογίες του διαβόητου ελληνοαμερικάνου πράκτορα του πενταγώνου Τομ Καραμπεσίνη και του προκλητικότατου αμερικανού πρεσβευτή Πιουριφόι. Ένας από τους στόχους των αμερικανών την εποχή εκείνη είναι να αναδείξουν στην πρωθυπουργία το γνήσιο συντηρητικό εκπρόσωπό τους, το στρατηγό Παπάγο.

Η παρουσία του Παπαδόπουλου στη δίκη έχει να κάνει με το ότι υπήρχε ο κίνδυνος αναβολής, λόγω πιέσεων που δεχόταν η κυβέρνηση. Επίσης ο Παπαδόπουλος θα επεδίωκε να επιτευχθεί η θανατική ποινή σε όσο το δυνατό περισσότερους κατηγορούμενους. Ας έχουμε υπόψη ότι την περίοδο της κράτησης του Μπελογιάννη υπήρξε διεθνής καμπάνια για την κατάργηση των στρατοδικείων στην Ελλάδα. Μετά τη νίκη του συνασπισμού Πλαστήρα – Βενιζέλου στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1951 παρ’ όλες τις μεθοδεύσεις για ανάδειξη του Παπάγου, οι Αμερικάνοι και ο ΙΔΕΑ εντείνουν τις πιέσεις με στόχο την έναρξη της δίκης πριν τη συγκρότηση της κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί ο Πλαστήρας είχε υποσχεθεί την κατάργηση των έκτακτων στρατοδικείων.

Τελικά οι αμερικάνοι τα καταφέρνουν αφού η δίκη ξεκίνησε 8 μέρες πριν την ορκωμοσία της νέας κυβέρνηση. Μια άλλη σοβαρή παρέμβαση των αμερικάνων έγινε όταν προσπάθησαν με προβοκατόρικα μέσα να αποδείξουν ότι ο Πλαστήρας είχε στείλει μυστικό γράμμα στο Ζαχαριάδη, προτείνοντας τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αφού δοθεί αμνηστία στους φυλακισμένους και εξορισμένους. Φυσικά το γράμμα ήταν κατασκευασμένο απ’ τους ίδιους του Αμερικάνους, αλλά έτσι εκβίαζαν τον Πλαστήρα να υποταχθεί στα σχέδιά τους. Πιέσεις όμως ασκούν οι Αμερικάνοι και στο βασιλιά Παύλο. Ο υπουργός εξωτερικών Άτσεσον λίγες μέρες μετά την εκλογή του Πλαστήρα θα απορήσει με τη στάση του βασιλιά που ανέχεται τον «κομμουνιστή Πλαστήρα». Βέβαια οι Αμερικανοί ξέρουν πολύ καλά το ποιόν του Πλαστήρα, αλλά με τη στάση αυτή τον εκβιάζουν να μην παρεκκλίνει από την πολιτική που αυτοί ήθελαν να επιβάλουν στην Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς η αναβολή της δίκης που επεδίωκε ο Πλαστήρας ήταν για λόγους τακτικής και όχι για λόγους που έχουν να κάνουν με τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ας σημειωθεί ότι εκείνη την περίοδο συνεδρίαζε ο ΟΗΕ και υπήρχε ελληνική αντιπροσωπεία που δεχόταν σκληρή κριτική από τις σοσιαλιστικές χώρες σχετικά με τα έκτακτα στρατοδικεία και τους διωγμούς των κομμουνιστών. Ταυτόχρονα είχε δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο κλίμα αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους και το Μπελογιάννη και καταδίκης της τρομοκρατίας που απλώθηκε στην Ελλάδα.Μάταια όμως.

Ακόμα και σε μια προσπάθεια του νέου υπουργού δικαιοσύνης Δημ. Παπασπύρου να διακοπεί η δίκη και να παραπεμφθεί σε πενταμελές εφετείο (περισσότερο λόγω των εξωτερικών πιέσεων), ο πρόεδρος του στρατοδικείου Σταυρόπουλος διαφωνεί δηλώνοντας με πομπώδη τρόπο τα εξής: «Εφόσον είμαι πρόεδρος του στρατοδικείου δεν πρόκειται να διακόψω τη δίκη. Έχω μίαν παράδοσιν οικογενειακήν και προσωπικήν εις τον στρατόν. Αλλά, αν εσείς, κύριε υπουργέ, με βεβαιώνετε ότι δια της διακοπής της δίκης θα προκύψη εθνική ωφελιμότης, είμαι πρόθυμος να αυτοκτονήσω δια να σας δώσω την λύσιν που θέλετε». Πίσω απ’ τη στάση αυτή του προέδρου βρισκόταν ο ΙΔΕΑ που γνωρίζοντας τους δισταγμούς της κυβέρνησης και είχε προειδοποιήσει το Σταυρόπουλο να αντισταθεί πάση θυσία στην υπουργική απόφαση. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα πιέσεων, εκβιασμών και τρομοκρατίας διεξάγεται και η δίκη του Μπελογιάννη. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά σημεία της δίκης που αναδεικνύουν το χαμηλό επίπεδο των κατηγόρων, αλλά και τη θαρραλέα και ακλόνητη στάση του Μπελογιάννη. Σε κάποιο διάλογο του Μπελογιάννη με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο ειπώθηκαν τα εξής:

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε, ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνομωσία κατά της Ελλάδας;

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω.

Όπως είναι ευνόητο η απάντηση του αστυνομικού προκάλεσε αίσθηση στο ακροατήριο. Ο αστυνομικός ταράχθηκε ενώ οι συνάδελφοί του τον αποκαλούσαν φωναχτά βλάκα και χαζό. Σε άλλη ερώτηση του συνηγόρου του Μπελογιάννη στον αστυνομικό Χρονόπουλο ειπώθηκε το εξής ανεκδιήγητο:ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Από πού ξέρετε ότι οι κατηγορούμενοι είναι κομμουνιστές; ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ: Μα… αφού είναι κρατούμενοι. Υπήρχαν πάρα πολλές τέτοιες βλακώδεις «αποδείξεις» και καταθέσεις από τους μάρτυρες κατηγορίας που ήταν σχεδόν όλοι τους αστυνομικοί και εντελώς άσχετοι με την υπόθεση.

Στην απολογία του ο Μπελογιάννης με θάρρος και χωρίς περιστροφές υπερασπίστηκε τις ιδέες του και η δίκη εξελίχθηκε σε δριμύ κατηγορώ προς το αντιδραστικό καθεστώς. Οι όροι αντιστρέφονται και ο κατηγορούμενος γίνεται κατήγορος.

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ.»

Και συνεχίζει:

«Μια παράταξη, μια πολιτική ομάδα επιδιώκει να αναγκάσει την άλλη πολιτική ομάδα να απαρνηθεί τις ιδέες της, να παραδοθεί μπροστά στον κίνδυνο, να αποκηρύξει τις πεποιθήσεις της. …Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω.»

Ο Μπελογιάννης στην απολογία του ξεσκέπασε όλες τις σκευωρίες και απάντησε στις συκοφαντίες. Κάθε κατηγορία που του αποδίδονταν την επέστρεφε στα κεφάλια των κατηγόρων του. Μίλησε για τον πατριωτικό χαρακτήρα του ΚΚΕ σε αντίθεση με το ξενόδουλο καθεστώτος. Μίλησε για τις θυσίες των αγωνιστών του στα βουνά της Ελλάδας τις μέρες της κατοχής.

Εντυπωσιακό είναι το σημείο της απολογίας, όπου ο Μπελογιάννης καταρρίπτει τις κατηγορίες σχετικά με το ότι το ΚΚΕ είναι ξενοκίνητο:

«Θα έλεγα ότι "δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου", γιατί ο κόσμος το 'χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας. Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα. Ξεκίνησε μια φούχτα τον καιρό του Μαρξ, έφτασε σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θα απλωθεί σε όλον τον κόσμο. Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν' ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ' έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;».

Ο λόγος του αφήνει άφωνη την ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του δικαστηρίου και τελειώνει ως εξής:

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Ο στόχος μας ήταν και είναι να προστατέψουμε τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας….»

«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω.»

Ο Μπελογιάννης ξανακάθισε στη θέση του. Μια από τις κατηγορούμενες τού πρόσφερε ένα γαρύφαλλο. Το πρόσωπο του Μπελογιάννη φωτίστηκε και χαμογέλασε. Αυτή την εικόνα, αμέσως μετά την απολογία, απέδωσε στο πασίγνωστο σκίτσο του ο Πάμπλο Πικάσο. Το κόκκινο γαρύφαλλο θα γίνει σύμβολο πάλης του ελληνικού λαού στους κατοπινούς αγώνες.

Ο επιφανής άγγλος δικηγόρος Λεφλέρ που παρακολούθησε τη δίκη σαν παρατηρητής θα δηλώσει αργότερα: «Στη δίκη αυτή πιο γρήγορα δικάζουν τις ιδέες, παρά τους ανθρώπους για τη δράση τους».

Το πρωί της 16^ης Νοέμβρη του 1951 το στρατοδικείο βγάζει την απόφαση. Ο Μπελογιάννης μαζί με άλλους 11 καταδικάζονται σε θάνατο. Τα ονόματα των υπολοίπων ήταν: Έλλή Ιωαννίδου - Παπά, Θεοδώρα Γεωργιάδου, Αφροδίτη Μανιάτη, Καλλιόπη Παπαδοπούλου, Λίζα Κότου, Στάθης Δρομάζος, Στέργιος Γραμμένος, Δημήτρης Καλοφωλιάς, Δημήτρης Κανελλόπουλος, Αθανάσιος Κανελλόπουλος, Πέτρος Παπανικολάου. Άλλοι 15 κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν από ισόβια μέχρι τριετή φυλάκιση με αναστολή. Ο Μπελογιάννης μεταφέρεται στις φυλακές της Κέρκυρας. Η απόφαση του δικαστηρίου προκαλεί θύελλα αντιδράσεων σ’ όλο τον κόσμο. Διαδηλώσεις, πορείες, γινόταν στη διάρκεια της δίκης αλλά και μετά την απόφαση.

Τηλεγραφήματα συμπαράστασης, στέλνονταν απ’ όλα τα μέρη του κόσμου. Με πρωτοβουλία της Σοβιετικής ένωσης το ζήτημα συζητήθηκε στην 6^η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Αλλά με τις πιέσεις που άσκησαν οι αμερικάνοι δεν παίρνεται καμιά πρωτοβουλία από τον Οργανισμό. Στην Ελλάδα όμως η κυβέρνηση δεν μπορούσε να παραβλέψει αυτή την παγκόσμια αντίδραση και ο Πλαστήρας αναγκάζεται να δηλώσει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί. Η δήλωση όμως αυτή ήταν ένας ελιγμός που αναγκάστηκε να κάνει η κυβέρνηση. Πολύ γρήγορα ετοιμάζει νέα σκευωρία ενάντια στο Μπελογιάννη, μια νέα δίκη με βαρύτερες κατηγορίες όπως η κατασκοπεία, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. Οι Αμερικάνοι εκβιάζουν πλέον ανοιχτά προς αυτή την κατεύθυνση. Η αμερικανική κυβέρνηση δηλώνει πως θα περικόψει την «οικονομική βοήθεια» στην Ελλάδα. Ο Πιουριφόι σε συνέντευξή του λέει προκλητικά πως «η Ελλάς έχει ανάγκη ισχυράς κυβερνήσεως».

Έτσι η αστυνομία ανακαλύπτει «δίκτυο κατασκοπείας» του ΚΚΕ με οργανωτή το Μπελογιάννη. Κάνουν έφοδο στη βίλα «Αύρα» στη Γλυφάδα και στο σπίτι του παλιού κομμουνιστή Νίκου Καλούμενου στην Καλλιθέα, όπου βρίσκουν παράνομους ασύρματους του ΚΚΕ, αφού πρώτα είχαν εντοπίσει μυστικά σήματα, όπως έλεγαν. Σαν αποδεικτικά στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν πλαστά τηλεγραφήματα τα οποία φέρονται να έλαβαν οι κατηγορούμενοι από το εξωτερικό. Το ότι το ΚΚΕ χρησιμοποιούσε ασυρμάτους ήταν παλιά μέθοδος επικοινωνίας από την εποχή του Μεταξά και το γεγονός ήταν γνωστό σε όλους. Δηλαδή, αν και οι διωκτικές αρχές, γνώριζαν πολύ καλά την ύπαρξη ασυρμάτων νωρίτερα, δε δίστασαν να κατασκευάσουν τη σκευωρία για δήθεν κατασκοπία. Τα γεγονότα είναι χαρακτηριστικά:

Οι ασύρματοι ανακαλύφθηκαν στις 14 και 15 Νοέμβρη του 1951, μόλις δηλαδή τελείωνε η πρώτη δίκη, αλλά ήταν γνωστό στην Ασφάλεια περίπου ένα χρόνο νωρίτερα. Αντί να προχωρήσουν αμέσως σε συλλήψεις επέλεξαν να βρουν ένα χαφιέ στον μηχανισμό, για να πληροφορεί τις μυστικές υπηρεσίες για τις εντολές που έδινε το ΚΚΕ. Αυτά αναφέρεται στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 17 Γενάρη του 1951, ένα χρόνο σχεδόν πριν την «ανακάλυψη». Η ίδια εφημερίδα στις 22 Γενάρη 1951 αναφέρει (σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν από την αστυνομία) ότι το σπίτι του Καλούμενου στην Καλλιθέα παρακολουθούνταν από πολύ καιρό πριν.

Επίσης η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στις 12 Δεκέμβρη του 1951 γράφει πως ο αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ, Α. Κύρου, είχε καλέσει τις ελληνικές κυβερνήσεις να δικάζουν τους κομμουνιστές με την κατηγορία της κατασκοπείας ανεξαρτήτως εάν η κατηγορία προέκυπτε από τα στοιχεία που είχαν!! «Στείλτε τους στα στρατοδικεία με την κατηγορία του κατασκόπου. Ποιος θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί;» έλεγε ο Κύρου. Η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ έχοντας καταλάβει ότι η Ασφάλεια γνωρίζει για τους συγκεκριμένους ασυρμάτους έδωσε στις 17 Δεκέμβρη του 1950 εντολή να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Έτσι οι ασύρματοι αυτοί ήταν εκτός λειτουργίας πολύ πριν την έφοδο της Ασφάλειας. Παρ’ όλα αυτά η Ασφάλεια επέμενε ότι οι ασύρματοι λειτουργούσαν και ανακαλύφθηκαν κατά την έφοδο, μόνο και μόνο για να κρύψει τη σκευωρία. Ας σημειωθεί, τέλος, ότι στις έρευνες συμμετείχε και ελικόπτερο του αμερικανικού στόλου με ραδιογωνιόμετρα. Έτσι ξεκινάει στις 15 Φλεβάρη του 1952 η δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη. Οι κατηγορούμενοι εκτός απ’ τον ίδιο είναι άλλοι 28. Η κατηγορίες αυτή τη φορά βασίζονται στον Αναγκαστικό Νόμο 375/1936 περί κατασκοπίας, που θέσπισε ο Μεταξάς.

Στη νέα του απολογία ο Μπελογιάννης καταρρίπτει όλες τις συκοφαντίες. Η απολογία του στη δεύτερη δίκη έχει μείνει σαν ένα φλογερό ντοκουμέντο θάρρους:

«Την ευθύνη για το ότι η ελληνική γη είναι σπαρμένη με τάφους και ερείπια, τη φέρουν μόνο οι ξένοι ιμπεριαλιστές και οι έλληνες υπηρέτες τους…»

«Εμείς πιστεύουμε στη ορθότητα της θεωρίας, που γέννησαν τα μυαλά των πιο πρωτοπόρων ανθρώπων. Και το νόημα του αγώνα μας είναι η θεωρία αυτή να γίνει πραγματικότητα τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλο τον κόσμο…»

«Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας.»

Στις 29 του Φλεβάρη ο Μπελογιάννης καταφέρνει να δώσει ένα σημείωμα σε έναν δημοσιογράφο, αφού του είχε υποσχεθεί ότι θα το δημοσιεύσει. Το παραθέτουμε ολόκληρο:

«Οι οργανωτές αυτής της δίκης, ντόπιοι και ξένοι, κατέβαλλαν πρωτοφανείς προσπάθειες για να κατασυκοφαντήσουν τον αγώνα του ΚΚΕ, χωρίς να διστάσουν ούτε μπροστά στη διαστρέβλωση γνωστών κειμένων.

Απέναντι σ’ αυτές τις προσπάθειες εμείς βρεθήκαμε τελείως ανυπεράσπιστοι, γιατί μέσα στα απομονωτήρια της ασφάλειας δε μας δόθηκε καθόλου ο χρόνος και η δυνατότητα να μελετήσουμε και να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα για την υπεράσπισή μας στοιχεία.Έτσι υποχρεωθήκαμε να παλαίψουμε κάτω από απαράδεχτα άνισους όρους. Αλλά παρ’ όλα αυτά, αποδείχτηκε ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα πατριωτικό, με τίτλους εθνικούς, που κανένα άλλο κόμμα δεν έχει να παρουσιάσει. Γιατί στο βωμό της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της Ελλάδος έχει προσφέρει φοβερές εκατόμβες. Και αν δεν υπήρχαν σήμερα οι έμποροι και οι κάπηλοι του μίσους, η συμβολή του ΚΚΕ στην ειρήνευση του τόπου θα είχε εκτιμηθεί όχι μόνο από τους φίλους, αλλά και από τους τίμιους και καλόπιστους αντιπάλους μας.

Γι’ αυτό οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δεν δολοφονούν εμάς. Δολοφονούν την ειρήνευση και την τιμή της Ελλάδος.

29/2/52 Νίκος Μπελογιάννης»

Το δικαστήριο αποφασίζει και πάλι τη θανατική ποινή για τους 8 κατηγορούμενους. Εκτός από το Μπελογιάννη, σε θάνατο καταδικάζεται ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Τάκης Λαζαρίδης, ο Χαρίλαος Τουλιάτος, ο Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και η Έλλη Ιωαννίδου. Ήταν 1^η Μάρτη του 1952.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αντιδράσεις για την απόφαση ένθεν και ένθεν. Η περίφημη «Φωνή της Αμερικής» αναφωνούσε με το αίσθημα του νικητή:

«Η δίκη αυτή είναι ένα από τα σπουδαιότερα παγκόσμια γεγονότα τα οποία εσημειώθησαν τον Φεβρουάριον του ’52. Αποτελεί δίδαγμα δια τον ελεύθερον κόσμον. Αποδεικνύει ότι τα απανταχού κομμουνιστικά κόμματα δεν εμπνέονται από πολιτικούς σκοπούς αλλά αποτελούν οργανώσεις κατασκοπείας».

Οι προοδευτικοί άνθρωποι μέσα και έξω απ’ την Ελλάδα ξεσηκώνονται και απαιτούν να μην εκτελεστεί η απόφαση. Χιλιάδες διαμαρτυρίες και τηλεγραφήματα απ’ όλο τον κόσμο ζητούν τη ματαίωση της εκτέλεσης. Διεθνούς φήμης καλλιτέχνες όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, συγγραφείς όπως ο Σαρτρ, ο Κοκτώ, ο Μπενουά, γάλλοι υπουργοί, ο ίδιος ο Ντε Γκώλ, πρόεδροι ακαδημιών και ακυρωτικών δικαστηρίων στέλνουν τηλεγραφήματα εναντίωσης στις εκτελέσεις.

Ακόμα και ο συντηρητικός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Σπυρίδων Βλάχος, ζητά από το βασιλιά να μην γίνουν εκτελέσεις δηλώνοντας:

«Έχω συγκλονιστεί απ’ το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο κι από των πρώτων Χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Η Παγκόσμια Οργάνωση αλληλεγγύης για τη σωτηρία του Μπελογιάννη πάλευε για τη σωτηρία του Μπελογιάννη με όσα μέσα μπορούσε. Συγκεντρώσεις, συνεντεύξεις, τηλεγραφήματα στην κυβέρνηση και το βασιλιά, διαμαρτυρίες στον ΟΗΕ. Το όνομα του Μπελογιάννη γίνεται σύμβολο της ειρήνης και της ανεξαρτησίας των λαών. Η σοβιετική Επιτροπή στον ΟΗΕ κάνει τα πάντα για να σώσει το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Όμως η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κάτω από τις νέες απειλές των Αμερικάνων δεν προέβη σε καμιά ενέργεια. Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του μέσα από τη φυλακή συνεχίζουν τον πολιτικό αγώνα. Στέλνουν γράμματα σε ξένες εφημερίδες όπου αναφέρουν την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα.

Στις 28 Μάρτη το Συμβούλιο Χαρίτων εκδίδει την απόφασή του. Γίνονται δεκτές μόνο οι αιτήσεις χάριτος του Λαζαρίδη, του Μπισμπιάνου, του Τουλιάτου και της Έλλης Ιωαννίδου. (Της τελευταίας λόγω πρόσφατης μητρότητας). Οι υπόλοιποι έπρεπε να εκτελεστούν. Αξίζει να σημειώσουμε, για να αντιληφθούμε το ρόλο της κυβέρνησης Πλαστήρα, ότι λίγο καιρό πριν, είχε δώσει αμνηστία στον ναζιστή στρατηγό Αντρέ, το δήμιο της Κρήτης.

Στις 3 το πρωί της Κυριακής της 30^ης Μάρτη του 1952, ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στο Μπελογιάννη, τον Καλούμενο, τον Αργυριάδη και το Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε. Όλοι τους κατάλαβαν ότι τους πάνε για εκτέλεση. Σε λίγο τους βάζουν σε ένα αυτοκίνητο και τους μεταφέρουν στον γνωστό τόπο εκτελέσεων, το Γουδί. Οι 4 ήρωες δεν έχασαν ούτε μια στιγμή το κουράγιο τους. Αρνήθηκαν να τους δέσουν τα μάτια. Στις 4 και 12’ αντήχησαν τα όπλα του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Η βαρβαρότητα συνεχίστηκε αφού τα πτώματα έμειναν στο τόπο που έπεσαν μέχρι το πρωί. Έπειτα μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο της Κοκκινιάς χωρίς φέρετρα και πετάχτηκαν σε ξένα μνήματα. Αργότερα, όταν ανακαλύφθηκε το λάθος, ξέθαψαν τα πτώματα και τα έθαψαν στο σωστό σημείο. Ας σημειωθεί ότι ημέρα Κυριακή ούτε οι Γερμανοί στην Κατοχή δεν εκτελούσαν μελλοθάνατους. Η βαρβαρότητα αλλά και βιασύνη των υπευθύνων ήταν τέτοια που επέλεξαν τη μέρα αυτή. Άλλωστε αυτή πρέπει να ήταν και η εντολή των ίδιων των αμερικάνων στο Σοφοκλή Βενιζέλο, ο οποίος το πρωί της 29^ης Μάρτη κλήθηκε επειγόντως στην αμερικανική πρεσβεία από τον Πιουριφόι, λίγο πριν μεταβεί στο υπουργικό συμβούλιο.

Χιλιάδες λαού επισκέφτηκε τον τάφο του Μπελογιάννη. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένα στεφάνι με την επιγραφή: ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΗΣΥΧΑ. ΕΜΕΙΣ ΑΓΡΥΠΝΟΥΜΕ

Από τότε οι αστυνομικοί φρουρούσαν μέρα – νύχτα τον τάφο. Τα άσχημα μαντάτα ταξιδεύουν γρήγορα μέχρι το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στον Αϊ Στράτη όπου ζει εξόριστος ο κορυφαίος ποιητής του λαού μας Γιάννης Ρίτσος. Την ίδια μέρα της εκτέλεσης θα γράψει το ποίημα «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ». Αναφέρουμε μερικές αράδες:

«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.

Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή

όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.

Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.

Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.

Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα. Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους

το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη

ΟΧΙ ΔΕ ΣΟΥ ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος

τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη – άκρη στο φουστάνι της άνοιξης

[...]

τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.

Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα

οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις

ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου

η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτηπου μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.

[…]

Έφυγες τώρα Νίκο ανάβοντας μ’ ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,

ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών, ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου, πάνω απ’ τις πεδιάδες τις σπαρμένες κόκαλα.

Έπεσες, Νίκο, με τα’ αυτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,

ν’ ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον, ν’ ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες

πάνω απ’ το γέλιο των παιδιών και των κήπων

[…]

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει...

Η Συμφωνία της Βάρκιζας

Η παράδοση των όπλων από τους μαχητές του ΕΛΑΣ

«Στα πρακτικά ζητήματα της πολιτικής σε
 κάθε χωριστή ή ειδική ιστορική στιγμή το σπουδαίο είναι να ξέρεις να ξεχωρίζεις ταζητήματα, στα οποία εκδηλώνεται η κυριότερη μορφή των συμβιβασμών που είναι απαράδεχτοι,προδοτικοί, που ενσαρκώνουν τον ολέθριο για την επαναστατική τάξη οπορτουνισμό και να κατευθύνεις όλες σου τις προσπάθειες στο ξεσκέπασμά τους και στην καταπολέμησή τους» Β. Ι. Λένιν¹

Στις 12 Φεβρουαρίου του 1945, ημέρα Δευτέρα, στις 4.30' το πρωί τα πάντα σχετικά με τη διάσκεψη της Βάρκιζας είχαν, ουσιαστικά, τελειώσει. Εμενε η υπογραφή των τελικών κειμένων της Συμφωνίας που όμως δεν ήταν δυνατόν να γίνει εκείνη τη στιγμή. Ετσι υπογράφτηκε το παρακάτω περιληπτικό πρωτόκολλο²:

«Οι υπογεγραμμένοι αφ' ενός Ιωάννης Σοφιανόπουλος, υπουργός των Εξωτερικών, Περικλής Ράλλης, υπουργός των Εσωτερικών και Ιωάννης Μακρόπουλος, υπουργός της Γεωργίας, αποτελούντες την υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν και αφ' ετέρου Γεώργιος Σιάντος, γραμματεύς της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτριος Παρτσαλίδης, γραμματεύς της ΚΕ του ΕΑΜ και Ηλίας Τσιριμώκος, γενικός γραμματεύς της ΕΛΔ, αποτελούντες την υπό την ΚΕ του ΕΑΜ εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν δηλούν, ότι επί όλων των κατά την διάσκεψιν συζητηθέντων θεμάτων κατέληξαν εις απόλυτον συμφωνίαν ήτις διατυπουμένη εις αναλυτικόν πρακτικόν θέλει υπογραφή σήμερον και ώραν 14ην".

Αναμνηστική φωτογραφία μετά την υπογραφή

Μια ώρα αργότερα, στις 5.30' το πρωί η κυβερνητική αντιπροσωπεία έστειλε στον Τύπο την εξής- από κοινού με την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ συμφωνηθείσα- ανακοίνωση³:«Η πρωτοβουλία της ΑΜ του Αρχιεπισκόπου - Αντιβασιλέως, συγκληθείσα διάσκεψις των αντιπροσώπων της Ελληνικής Κυβερνήσεως και της αντιπροσωπείας του ΕΑΜ, ετερμάτισεν τας εργασίας της σήμερον και ώρα 4.30' πρωινήν. Εφ' όλων ανεξαιρέτως των συζητηθέντων σημείων επήλθε συμφωνία. Λόγω του προκεχωρημένου της ώρας δεν κατέστη δυνατή η υπογραφή του αναλυτικού πρακτικού, των αντιπροσώπων περιορισθέντων εις την υπογραφήν περιληπτικού πρωτοκόλλου.
Κατά την υπογραφήν παρίσταντο και οι κ.κ. Μακ Μίλαν, μόνιμος υπουργός της Μ. Ανατολής και Λήπερ, πρεσβευτής της Μ. Βρετανίας".
Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε τελικά στις 7.30μ.μ. της 12ης Φεβρουαρίου του 1945, στη μεγάλη αίθουσα του υπουργείου Εξωτερικών παρουσία Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων. Με δηλώσεις τους προς τον Τύπο οι εκπρόσωποι της κάθε πλευράς εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το γεγονός. Αποκαλυπτικές όμως ήταν οι δηλώσεις του βρετανού μόνιμου υπουργού για ζητήματα της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής Μακ Μίλαν, ο οποίος σε συνέντευξή του, στον ανταποκριτή του πρακτορείου «Ρόιτερ» στην Ελλάδα, δεν άφησε περιθώρια παρερμηνειών για το τι πραγματικά είχε συμβεί: «Κατά τη γνώμη μου- είπε- η συμφωνία εδικαίωσε πλήρως την πολιτικήν την οποίαν υιοθέτησεν η βρετανική κυβέρνησις κατά τας τελευταίας ταραχάς». Ποια ήταν αυτή η πολιτική με δυο λόγια; Ο Τσόρτσιλ, σ' ένα τηλεγράφημά του προς τον στρατηγό Σκόμπι, σταλμένο μέσα στα Δεκεμβριανά, την περιέγραφε με τα εξής λόγια: «Ο σκοπός είναι σαφής: να χτυπηθεί το ΕΑΜ». Και προς αποφυγήν παρανοήσεων πρόσθετε στα απομνημονεύματά του, σχολιάζοντας το παραπάνω τηλεγράφημα: «Οι κομμουνισταί και οι φίλοι τους στο Λονδίνο διέδιδαν ότι τα βρετανικά στρατεύματα συμπαθούσαν το ΕΑΜ. Ούτε μία λέξις δεν ήταν αληθινή»⁴.

Η υπογραφή της Συμφωνίας

Η Συμφωνία της Βάρκιζας είναι αναμφισβήτητα η πιο πολυσυζητημένη συμφωνία στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Πριν, όμως, μιλήσουμε για το περιεχόμενό της ας δούμε πώς φτάσαμε στην επίτευξή της.

Πριν από τη διάσκεψη της Βάρκιζας

Με τη λήξη των Δεκεμβριανών, την υποχώρηση του ΕΛΑΣ από την Αθήνα και την υπογραφή συμφωνίας για ανακωχή των εχθροπραξιών με τους Εγγλέζους, αντικειμενικά έμπαινε επί τάπητος να αναζητηθεί μια πολιτική λύση, που θα έθετε τέλος στην πολεμική αναμέτρηση ή τουλάχιστον να επιδιωχθούν διαπραγματεύσεις προς αυτή την κατεύθυνση, ούτως ώστε να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος, απαραίτητος για στρατιωτική προετοιμασία, μπρος στο ενδεχόμενο επανάληψης των εχθροπραξιών. Ειδικά για τον ΕΛΑΣ τέτοια αναγκαιότητα υπήρχε, σύμφωνα με τα γραφόμενα πολλών ηγετικών στελεχών του κινήματος και φυσικά του στρατηγού Στ. Σαράφη. «Ο ΕΛΑΣ- γράφει χαρακτηριστικά ο Σαράφης⁵- είχε δυνατότητες σε τρόφιμα, πυρομαχικά και έμψυχο υλικό να κάνει πόλεμο για πολύ καιρό κατά των Αγγλων και των κυβερνητικών Ελλήνων και στην περίπτωση αυτή έπρεπε να προετοιμαστεί».
Μόλις άρχισε να εφαρμόζεται η συμφωνία ανακωχής άρχισαν και οι σχετικές βολιδοσκοπήσεις για διαπραγματεύσεις. Από το αντιΕΑΜικό στρατόπεδο οι πιο επίσημοι εκπρόσωποί του δεν έχαναν ευκαιρία να δηλώσουν την ετοιμότητα τους για συζητήσεις με το ΕΑΜ. Αλλά και το ΕΑΜ δε δίστασε να ανταποκριθεί, εκφράζοντας την επιθυμία της ηγεσίας του να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις με ευρεία αντιπροσωπεία στην οποία θα εκπροσωπούνταν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που απάρτιζαν την παράταξη. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο είναι που η αντιΕΑΜική πλευρά (δηλαδή οι Εγγλέζοι και ο αστικός πολιτικός κόσμος) έδωσε ένα δείγμα από τις πραγματικές της προθέσεις. Στην αρχή επιδίωξε να καθορίσει την πολιτική σύνθεση της ΕΑΜικής αντιπροσωπείας, προβάλλοντας την προκλητική απαίτηση να αποτελείται μόνο από κομμουνιστές. Δεν τα κατάφερε κι έτσι, στη συνέχεια, επιχείρησε να καθορίσει τον αριθμό και να ορίσει τα πρόσωπα που θα συμμετέχουν σ' αυτή⁶. «Η αξίωση- σχολίαζε ο Γ. Σιάντος⁷- να αποτελεστεί η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ μόνο από υπεύθυνα στελέχη του ΚΚΕ δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει: Ή ότι θέλουν σώνει και καλά να '' επιβεβαιώσουν'' τη συκοφαντική εκστρατεία ότι διασπάστηκε το ΕΑΜ κι έμεινε σ' αυτό μόνο το ΚΚΕ ή ότι η αντιδραστική Δεξιά, που συγκεντρώνεται γύρω από τον Γονατά, θέλει να ματαιώσει κάθε συνεννόηση, γιατί θεωρεί ότι είναι σπάνια η ευκαιρία να επιβληθεί δυναμικά με τα αγγλικά όπλα». Η αλήθεια βέβαια είναι πολύ ευρύτερη στις διαστάσεις της απ' ό,τι την περιγράφει ο Σιάντος. Την απομόνωση του ΚΚΕ ή αλλιώς τη διάσπαση του ΕΑΜ επιδίωκαν και δυνάμεις εκ των έσω. Ο Ηλ. Τσιριμώκος ομολογεί χαρακτηριστικά⁸: «Το ΚΚΕ είχε ζητήσει με τηλεγράφημα από τον Σβώλο να πάρει μέρος στην Αντιπροσωπεία του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ που θα διαπραγματευόταν με την κυβέρνηση Πλαστήρα, στη Βάρκιζα, τους όρους με τους οποίους θα έληγε η ένοπλη σύγκρουση. Ο Σβώλος αρνήθηκε. Εκρινε ότι, αφού είχε ακολουθηθή ένας δρόμος αντίθετος προς τη δική του γνώμη, σωστό ήταν να διαπραγματευθούν εκείνοι που είχαν διαλέξει το δρόμο αυτό. Και τέτοιοι ήταν μόνο οι αντιπρόσωποι του ΚΚΕ».
Τελικά, με απόφαση της ΚΕ του ΕΑΜ την αντιπροσωπεία του αποτέλεσαν ο Γ. Σιάντος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ (επικεφαλής), ο Μ. Παρτσαλίδης Γραμματέας της ΚΕ του ΕΑΜ και ο Ηλ. Τσιριμώκος μέλος της ΚΕ του ΕΑΜ. Στρατιωτικός σύμβουλος της αντιπροσωπείας ορίστηκε ο αρχηγός του ΕΛΑΣ στρατηγός Στ. Σαράφης, ενώ τη συνόδευαν, χωρίς δικαίωμα να παρίστανται στις συνεδριάσεις οι Κ. Γαβριηλίδης, Γ. Γεωργαλάς και Δ. Στρατής⁹.
Στην αντιπροσωπεία της κυβέρνησης των Αθηνών επικεφαλής ήταν ο υπουργός εξωτερικών Ι. Σοφιανόπουλος- που ορίστηκε και πρόεδρος της Διάσκεψης- ενώ συμμετείχαν επίσης ο υπουργός Εσωτερικών Περικλής Ράλλης (ανήκε στο δεξιό Λαϊκό Κόμμα) και ο υπουργός Γεωργίας Ι. Μαρκόπουλος. Στρατιωτικός σύμβουλος της κυβερνητικής αντιπροσωπείας ήταν ο στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας. Τέλος, παρατηρητής εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου - αντιβασιλιά Δαμασκηνού ήταν ο διευθυντής του Πολιτικού του Γραφείου Ι. Γεωργάκης, μετέπειτα καθηγητής της Παντείου και στενός συνεργάτης του Ωνάση.
Η Διάσκεψη της Βάρκιζας άρχισε στις 2 Φλεβάρη του 1945, ημέρα Παρασκευή και τελείωσε στις 12 του μηνός, ημέρα Δευτέρα, με την υπογραφή της σχετικής συμφωνίας.

Η Συμφωνία και ο χαρακτήρας της

Η ΕΑΜική αντιπροσωπεία πήγε στη Βάρκιζα με συγκεκριμένες θέσεις που είχαν καθοριστεί σε συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΕ προς το τέλος Γενάρη του '45 και επικυρώθηκαν σε σύσκεψη, που ακολούθησε, παρουσία ηγετικών στελεχών του Κόμματος, αλλά και του Ηλ. Τσιριμώκου. Μάλιστα, όπως γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας¹⁰, τόσο στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΕ όσο και στη σύσκεψη συμφωνήθηκε να μην υπογραφεί συμφωνία, στην οποία δε θα συμπεριλαμβανόταν όρος για χορήγηση Γενικής Αμνηστίας και αποφασίστηκε η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ να αποχωρήσει από τη διάσκεψη, αν η αντίπαλη πλευρά δε δεχόταν αυτόν τον όρο.
Τελικά οι δύο πλευρές κατέληξαν σε συμφωνία από την οποία απουσίαζε ακόμη και αυτός ο όρος της γενικής αμνηστίας!!!
Οι ευθύνες για μια τόσο σοβαρή υποχώρηση ασφαλώς βαραίνουν κυρίως τους αντιπροσώπους- ηγέτες του ΚΚΕ. Εντούτοις δεν μπορεί να μη σημειωθεί ότι στην επιδίωξη των αντιπάλων του ΕΑΜ να μην υπάρχει ως όρος στη συμφωνία η Γενική Αμνηστία, ο Ηλ. Τσιριμώκος συνέβαλε τα μέγιστα, συνεργαζόμενος μυστικά με τον Δαμασκηνό και τους Εγγλέζους και παρέχοντάς τους κάθε δυνατή βοήθεια. Οσα αναφέρονται στα βρετανικά αρχεία και σε άλλες πηγές γι' αυτό το σκοτεινό του ρόλο είναι καταλυτικά¹¹. Αν ήθελε τώρα κανείς να αναζητήσει τις βαθύτερες προθέσεις μιας τέτοιας στάσης, το λιγότερο που θα μπορούσε να πει θα ήταν να επαναλάβει την εκτίμηση που κάνει ο Θ. Χατζής για τη συμπεριφορά όχι μόνο του Τσιριμώκου αλλά και του Αλ. Σβώλου. Κύρια επιδίωξή τους- λέει ο Χατζής¹²- «ήταν να ανοίξουν οι δρόμοι της πολιτικής προβολής του Κόμματος που σχεδίαζαν να εμφανίσουν σαν συνέχεια της επικής εθνικής αντίστασης, από τις ''νομιμόφρονες'' πατριωτικές δυνάμεις... Προϋπόθεση όμως ενός τέτοιου κόμματος, με ριζοσπαστικό δημοκρατικό πρόγραμμα και με πολλά σοσιαλιστικά συνθήματα, ανάλογα με τα προγράμματα των σοσιαλδημοκρατικών κόμματων της Δύσης, θα μπορούσε να συγκροτηθεί μόνο πάνω στα ερείπια του ΚΚΕ και του ΕΑΜ».
Εν πάση περιπτώσει, για να επανέλθουν στη Συμφωνία, με τον τρόπο που ήταν διατυπωμένο το άρθρο 3 για την αμνηστία υπήρχε πλήρης η δυνατότητα στην αντίδραση να εξαπολύσει άγριο διωγμό εναντίον των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης κάτι που φυσικά δεν άργησε να κάνει.
Για τα άλλα, κύρια, ζητήματα η Συμφωνία προέβλεπε:

• Μονομερής αποστράτευση του ΕΛΑΣ και συγκρότηση εθνικού στρατού μέσα από κανονική στρατολογία.
• Εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από δοσίλογους και φασιστικά στοιχεία.
• Διενέργεια δημοψηφίσματος και στη συνέχεια εκλογών μέσα στο 1945.

Τέλος, η Συμφωνία δεν προέβλεπε συγκρότηση αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, αλλά ούτε και έθιγε το θέμα της παρουσίας των βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα¹³.
Δε χωράει αμφιβολία πως επρόκειτο για έναν απαράδεκτο συμβιβασμό, για μια συνθηκολόγηση του ΕΑΜικού κινήματος, που ούτε ο συσχετισμός δυνάμεων την επέβαλε αλλά ούτε και η έκβαση της ένοπλης σύγκρουσης το Δεκέμβρη, δεδομένου ότι ο κύριος όγκος των δυνάμεων του ΕΛΑΣ ήταν ανέπαφος κι ετοιμοπόλεμος κάτι που γνώριζαν πολύ καλά οι Εγγλέζοι. Για παράδειγμα ο Βρετανός στρατάρχης Αλεξάντερ, ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στη Μεσόγειο την περίοδο 1944 - 1945, έγραφε στον Τσόρτσιλ στις 21 Δεκεμβρίου του '44: «Εάν υποθέσομε ότι ο ΕΛΑΣ εξακολουθεί τον αγώνα, νομίζω ότι θα είναι δυνατόν να ξεκαθαρίσομε την περιοχή Αθηνών - Πειραιώς και να την κρατήσομε σταθερά, αλλά έτσι δε νικούμε τον ΕΛΑΣ σε σημείο που να τον αναγκάσομε να συνθηκολογήση. Δεν είμαστε αρκετά ισχυροί για να κάνωμε περισσότερα και να αναλάβωμε επιχειρήσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα.... εύχομαι να κατορθώσετε να βρήτε μια πολιτική λύση στο ελληνικό πρόβλημα γιατί έχω πεισθή ότι κάθε στρατιωτική ενέργεια, μετά την εκκαθάριση της περιοχής Αθήνας και Πειραιά θα ξεπερνούσε τις δυνατότητες των σημερινών μας δυνάμεων». Την επομένη ο Τσόρτσιλ απαντούσε: «Δεν υπάρχει θέμα να συνεχίσωμε οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση εκτός από την εκκαθάριση της περιοχής Αθηνών - Πειραιώς»¹⁴.
Περισσότερα σχόλια ασφαλώς περιττεύουν.- Γ.Π
1 Β. Ι. Λένιν: «Ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», Απαντα, εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 41, σελ. 53
2 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 13/2/1945
3 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, στο ίδιο
4 Ουίνστον Τσώρτσιλ: «2ος Παγκόσμιο πόλεμος- Απομνημονεύματα», εκδόσεις Ελληνική Μορφωτική Εστία, μετάφραση Α. Σαμαράκης, τόμος ΣΤ', σελ. 319- 320
5 Στ. Σαράφη: «Ο ΕΛΑΣ», εκδόσεις ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, σελ. 559- 560
6 Βλέπε αναλυτικά για το θέμα: «Πρώτη Λευκή Βίβλος του ΕΑΜ», στο βιβλίο: «Στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου», εκδόσεις ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, σελ. 147- 150
7 «Ριζοσπάστης» 27/1/1945
8 Ηλ. Τσιριμώκου: «Αλ. Σβώλος- η δική μας αλήθεια», εκδόσεις «Δίφρος», 1962, σελ. 79
9 «Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», Εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, τόμος Α', σελ. 158
10 Β. Μπαρτζιώτα: «Εθνική Αντίσταση και Δεκέμβρης 1944», εκδόσεις Σ.Ε. σελ. 427
11 Βλέπε αναλυτικά για το θέμα: Φ. Οικονομίδη: «Ελλάδα ανάμεσα σε δύο κόσμους» εκδόσεις ΟΡΦΕΑΣ, σελ. 28- 34. Π. Βενάρδου: «Η συμφωνία της Βάρκιζας», εκδόσεις ΠΟΝΤΙΚΙ, σελ. 103, κ.α.
12 Θ. Χατζή: «Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε», εκδόσεις «Δωρικός», τόμος Δ', σελ. 380
13 Ολόκληρη η συμφωνία στα «Επίσημα κείμενα ΚΚΕ», τόμος Ε' σελ. 411- 416
14 Ουίν. Τσόρτσιλ, στο ίδιο, τόμος ΣΤ, σελ. 336

ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ 

Αγαπητοί σύντροφοι,

Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.

1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.

2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.

3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.

4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.

Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης δια του σ. Ζήση (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ

 για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.

5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.

6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.

7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: Γιατί το κάνατε αυτό; Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; Τί θα κάνουμε τώρα; Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση; Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιός μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τί θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, του ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ; Τί θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους; Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των; Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τους 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.

8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».

9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνεται να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύεται ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.

10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι! Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.

11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέω και πιο πάνω.

Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.

Εν πορεία 24/3/45

Συντροφικά Άρης Βελουχιώτης

Η αποστέρηση του ΔΣΕ από πολύτιμες εφεδρείες, με την εκκένωση των αγροτικών περιοχών από τον πληθυσμό τους

Σοβαρό ρόλο στην ήττα του ΔΣΕ έπαιξε η βίαιη εκκένωση από τον τακτικό στρατό των περιοχών, που ήταν θέατρα των μαχών, για τη δημιουργία "νεκρών ζωνών" και την απομόνωση των ανταρτών από τους αγροτικούς πληθυσμούς. Οι περισσότεροι ερευνητές της περιόδου εκείνης καταλήγουν ότι συνολικά 800.000 Ελληνες της υπαίθρου ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους. Οι επίσημες στατιστικές (αμερικανικές και της κυβέρνησης της Αθήνας) ανεβάζουν στις 684.000 τον αριθμό των βιαίως εκτοπισθέντων από τα χωριά τους. Ομως, στον αριθμό αυτό δεν περιλαμβάνονται πολλές κατηγορίες Ελλήνων - κυρίως αγροτών - που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, οι χιλιάδες αριστεροί της Πελοποννήσου, που κατέφυγαν στις μεγάλες πόλεις τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση - και πριν από το φούντωμα του Εμφυλίου - για να γλιτώσουν από την τρομοκρατία των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς.

Τα κείμενα που ακολουθούν αποτελούν συμβολή στο αφιέρωμα συναδέλφου από το χώρο των ΜΜΕ και τον ευχαριστούμε γι' αυτό.

Η τακτική της δημιουργίας "νεκρών ζωνών"

Η συμπάθεια και η υποστήριξη του πληθυσμού της υπαίθρου στον αγώνα του ΔΣΕ οδήγησε τους μοναρχοφασίστες στην εκκένωση των χωριών, ώστε να δημιουργηθεί ένα κενό γύρω από τις μάχιμες μονάδες του

Η κυβέρνηση των Αθηνών δικαιολόγησε τις βίαιες εκτοπίσεις χωρικών, υποστηρίζοντας ότι ήταν "ανταρτόπληκτοι" ή "συμμοριόπληκτοι". Στο βιβλίο "Ο Ελληνικός Στρατός κατά τον αντισυμμοριακό Αγώνα (1946-'49)", έκδοση του Αρχηγείου Στρατού 1971, αναφέρονται τα εξής: "680.000 γυμνητεύοντες και πεινώντες ανταρτόπληκτοι εβεβαίωσαν διά της φυγής των ότι παρ' όλας τας υποσχέσεις του συμμοριτισμού, διά καλυτέραν αύριον και δημοκρατικήν ελευθερίαν, δε δύναται να ζήσουν υπό το κομμουνιστικόν καθεστώς... "

Το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να καταγγείλουν ότι "οι μοναρχοφασίστες γνωρίζοντας πολύ καλά τη συμπάθεια και την υποστήριξη του πληθυσμού στον αγώνα του ΔΣΕ, διέταξαν την εκκένωση των χωριών, ώστε να δημιουργήσουν ένα κενό γύρω από τις μάχιμες μονάδες μας... " (Αύγουστος 1949).

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά για τους στόχους της επιχείρησης αυτής είναι τα αρχεία του ΟΗΕ, των αμερικανικών και των αγγλικών υπηρεσιών, όπου περιγράφεται - πολλές φορές με μια ωμή γλώσσα που ξενίζει - η τραγωδία την οποία έζησαν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες.

Το σχέδιο του ξεριζωμού

Η αναγκαστική μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της υπαίθρου - η μεγαλύτερη στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία μετά το ξεκλήρισμα των Μικρασιατών - στηρίχτηκε στη βρετανική εμπειρία που είχε δοκιμαστεί με επιτυχία στις αποικίες του στέμματος, στην Αφρική και την Ασία και εφαρμόστηκε σταδιακά: 1.Πρώτο μέτρο ήταν ο αποκλεισμός από κάθε βοήθεια των χωριών που δε βρίσκονταν σε ασφαλείς περιοχές, σε περιοχές δηλαδή που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ.

Στις 6 Νοέμβρη 1946 ο Αμερικανός υποπρόξενος στη Θεσσαλονίκη George M. Widney, μετά από περιοδεία του στην Εδεσσα, το Αργος Ορεστικό, τη Φλώρινα και την Καστοριά, αναφέρει στους προϊσταμένους του: "Η ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία μια σκληρή πολιτική, ισοδύναμη με καταδίωξη απέναντι σε πρόσωπα και άτομα που εφοδιάζουν τις ένοπλες αριστερές συμμορίες ή που είναι επιδεκτικοί στην επιρροή τους".

Ο Αμερικανός διπλωμάτης προσθέτει πως γίνονται σαφείς διακρίσεις στο θέμα της διανομής τροφίμων και εφοδίων της UNRRA ("Διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών για την Ανακούφιση και την Αποκατάσταση"), σε βάρος χωριών με πληθυσμούς που συμπαθούν την Αριστερά.

Ένας άλλος Βρετανός αξιωματούχος της UNRRA σε έκθεσή του επισημαίνει ότι ολόκληρα χωριά στην Ευρυτανία αφήνονταν χωρίς τρόφιμα για να μην πέσουν (τα εφόδια) στα χέρια των ανταρτών. Μάλιστα, κάνει λόγο και για θανάτους χωρικών από ασιτία.

Ακόμη, σε έγγραφο του Ιουλίου του 1948, που βρίσκεται στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, περιλαμβάνεται κατάλογος χωριών του νομού Φλώρινας, που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ και στα οποία επί 18 ολόκληρους μήνες δεν είχε φτάσει ούτε ένα δέμα βοήθειας.

2.Δεύτερο μέτρο, ήταν η απαγόρευση κυκλοφορίας, κυρίως στις ορεινές περιοχές και η φρούρηση των χωριών από μονάδες του Στρατού, της Εθνοφυλακής και τις Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου (τους γνωστούς ΜΑΥδες).

Όταν αυτά τα μέτρα δεν απέδιδαν, τότε προχωρούσαν στο επόμενο στάδιο που ήταν η εκτόπιση των "ανεπιθύμητων" πληθυσμών από τα χωριά. Και σ' αυτό το μέτρο υπήρχαν διαβαθμίσεις:

- Αρχικά ο Στρατός "συμβούλευε" τους χωρικούς να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να κατέβουν στις πόλεις για λόγους ασφαλείας (σχετικά απόρρητα έγγραφα υπάρχουν στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, SDR 86800/7 - 2847). Αν ο κόσμος επέμενε να μείνει στις πατρογονικές του εστίες, τότε η εκκένωση γινόταν βίαια.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρονται σε απόρρητο έγγραφο (της 27ης Οκτωβρίου 1947) του γραφείου του στρατιωτικού ακόλουθου των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα προς τον γενικό διοικητή της Ομάδας Αμερικανικού Στρατού στην Ελλάδα (USAGG) για τη δραστηριότητα του 35ου Συντάγματος του Στρατού που έδρευε στις Σέρρες: "... Έχει απομακρύνει 1.500 άνδρες, ηλικίας 16 - 40 ετών, από χωριά της περιοχής του και του έχει εγκαταστήσει σε τρία στρατόπεδα. Οι οικογένειές τους θα ακολουθήσουν αργότερα".

Οι επικυρίαρχοι Αμερικανοί ζητούσαν τακτικές αναφορές για την πορεία των εκτοπίσεων από τους υπευθύνους των μάχιμων μονάδων του Στρατού. Στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπάρχει έγγραφο (του 1947) του Ταγματάρχη Βέρου της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Γ' Σώματος Στρατού, στο οποίο αναφέρεται ότι "ορισμένοι διοικητές του Γ' Σώματος είχαν ζητήσει να εκκενωθούν περίπου 150 χωριά κοντά στην περιοχή που ελέγχονταν από τους αντάρτες, ώστε οι τελευταίοι να μην μπορούν να εξασφαλίσουν εφόδια από αυτά".

Συνδυασμός με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις

Η εκτέλεση του σχεδίου για τις εκτοπίσεις συνδυάστηκε με τις μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του στρατού.

Η επιχείρηση "Τέρμινους" (Άνοιξη, Καλοκαίρι και Φθινόπωρο του 1947) στη Στερεά Ελλάδα, την Ηπειρο και τη Μακεδονία, με στόχο την εκκαθάριση της περιοχής, από τα Αγραφα έως την Κοζάνη, ήταν αποτυχημένη από καθαρά στρατιωτική άποψη. Απέδωσε, όμως, από την άποψη των εκτοπίσεων και της καταστροφής του συστήματος υποστήριξης του ΔΣΕ. Αμερικανικές πηγές καταγράφουν συρροή κατοίκων των χωριών στις πόλεις: Ο πληθυσμός της Κόνιτσας διπλασιάζεται, στα Γρεβενά βρίσκονται 11.000 πρόσφυγες και άλλοι 2.000 καθ' οδόν από τα χωριά τους, 10.000 σε σύνολο 56.000 κατοίκων του νομού Καστοριάς, μεταφέρονται στην Καστοριά και το Αργος Ορεστικό.

Σε αποτυχία από στρατιωτική άποψη κατέληξε και η επιχείρηση "Χαραυγή" για την εκκαθάριση της Στερεάς. Όμως, το πέρασμα των δυνάμεων του ΔΣΕ υπό τον Διαμαντή στα Άγραφα, επέτρεψε στο Στρατό να "αδειάσει" μεγάλες περιοχές από τους κατοίκους τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Αμάραντου και της Καστανιάς, χωριών του νομού Τρικάλων. Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, ο πληθυσμός τους μειώθηκε κατά 50% μεταξύ των ετών 1940 και 1951.

Ο Φοίβος Γρηγοριάδης αναφέρει πως οι εκκενώσεις των χωριών έγιναν με εξαιρετικά βίαιες μεθόδους. Μάλιστα, ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος είχε διατάξει τη με συνοπτικές διαδικασίες εκτέλεση των χωρικών ("ληστοτρόφους" τους χαρακτηρίζει), που αρνούνταν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους.

Η "Χαραυγή" συμπίπτει με την εξέλιξη της μεγάλης επιχείρησης για τη μεταφορά παιδιών σε "ασφαλείς" περιοχές, τις γνωστές "παιδουπόλεις" της Φρειδερίκης. Η επιχείρηση αυτή γινόταν υπό την επίβλεψη της AMAG (Αμερικανική Αποστολή Βοήθειας στην Ελλάδα) που αποτελούσε και την πραγματική κυβέρνηση της χώρας μας τα χρόνια εκείνα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, από τις 800.000 εκτοπισμένους, οι 150.000 ήταν παιδιά, η πλειοψηφία των οποίων ακολούθησε τους γονείς τους στις πόλεις, ενώ τα υπόλοιπα κλείστηκαν στα ιδρύματα της Φρειδερίκης.

Στην Πελοπόννησο το 1948, ο αριθμός των εκτοπισμένων είναι μικρός. Τα κεντρικά και νότια διαμερίσματα ελέγχονται από το ΔΣΕ και ο Στρατός αποφεύγει τις διεισδύσεις. Η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα αποδίδει τον μικρό αριθμό των προσφύγων και στην "καλή μεταχείριση των πληθυσμών από τους αντάρτες" (SDR 86800/ 3 - 2448, 86800/9 - 348). Όμως, το 1949 με την έναρξη της επιχείρησης "Περιστερά", που κατέληξε στην καταστροφή των δυνάμεων του ΔΣΕ, ο αριθμός των προσφύγων αυξάνεται και σύμφωνα με τα στοιχεία των Αμερικανών φθάνει τις 17.000, για να πέσει κατακόρυφα με το τέλος των μαχών.

Και υπερβάλλων ζήλος...

Πολλές φορές οι εντεταλμένοι για τις εκτοπίσεις αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως. Ο αριθμός των εκτοπισμένων ξεπερνά τους αρχικούς σχεδιασμούς και επιβαρύνεται ο οικονομικός προϋπολογισμός των Αμερικανών. Ο αρχηγός της AMAG Dwight Griswold, με επείγον τηλεγράφημά του (στις 27-10-47) προς τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, του εφιστά την προσοχή γιατί, όπως σημειώνει: "Ο Ελληνικός Στρατός έχει απομακρύνει 300.000 άτομα από σπίτια που βρίσκονται σε περιοχές, τις οποίες κρατούν οι αντάρτες, ή στο θέατρο των επιχειρήσεων, κυρίως στη βόρεια και κεντρική Ελλάδα, για να εμποδίσει την αναγκαστική στρατολόγησή τους (σ. σ.: από το ΔΣΕ). Οι πρόσφυγες συνιστούν κρίσιμο εθνικό πρόβλημα, για το οποίο καταστρώνουμε σχέδια από κοινού με την Ελληνική Κυβέρνηση και τον Ελληνικό Στρατό (SDR 86800/ 10 - 2747)". Λίγες ημέρες αργότερα (στις 13 Νοεμβρίου 1947), ο Griswold πάλι "κατηγορεί" την κυβέρνηση των Αθηνών, πως αφήνει τους εκτοπισμένους χωρίς καμιά φροντίδα.

Ακόμη, δε λείπουν οι περιπτώσεις ενεργειών κρατικών οργάνων, που "εκθέτουν" στη διεθνή κοινή γνώμη την κυβέρνηση των Αθηνών και τους προστάτες της. Ο Griswold σε τηλεγράφημά του προς την Ουάσιγκτον αναφέρει ότι η εκτόπιση από τις κυβερνητικές δυνάμεις "χιλιάδων παιδιών κάποτε με τη βία" αμαυρώνει τον σκοπό, για τον οποίο αγωνίζονται η κυβέρνηση των Αθηνών και οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Στα τέλη του 1948 οι Αμερικανοί εκτιμούν πως η επιχείρηση δημιουργίας "νεκρών ζωνών" για την απομόνωση του ΔΣΕ αποδίδει. Σε αναφορά του "Τμήματος Σχεδιάσεων και Επιχειρήσεων" του Αμερικανικού Στρατού, σημειώνονται και τα εξής: "50.000 κομμουνιστές ενταγμένοι σε ένα καλά οργανωμένο σύστημα συλλογής πληροφοριών υπήρχαν σε κάθε χωριό της Ελλάδας. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι συμμορίτες της Αυτοάμυνας και συνιστούσαν τόσο μεγάλο κίνδυνο, όσο και οι ένοπλοι αντάρτες. Ηταν οι υπηρεσίες πληροφοριών και εφοδιασμού των ανταρτικών δυνάμεων".

Περισσότερο αποκαλυπτικός για τους στόχους της επιχείρησης ήταν ο τότε Αμερικανός ακόλουθος για θέματα Γεωργίας στην Ελλάδα Jay G. Diamond: "Η πολιτική εκκένωσης που ακολουθεί ο Ελληνικός Στρατός, έτσι όπως έχει συλληφθεί αρχικά, είχε στόχο να αποστερήσει τους αντάρτες από πηγές διατροφής και πληροφόρησης".

Η τύχη των ξεριζωμένων

Η μεγάλη συγκέντρωση εκτοπισμένων στα αστικά κέντρα και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους υποχρέωσαν την κυβέρνηση των Αθηνών να προχωρήσει έστω και αργά στη δημιουργία μηχανισμών για την ανακούφισή τους. Στις 9 Μαΐου 1949, καταρτίστηκε ο σχετικός Αναγκαστικός Νόμος 894. Όμως, ακόμη και τότε το κράτος φέρθηκε μικρόψυχα σ' αυτούς που τους υποχρέωσε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Τους χώρισε σε τρεις κατηγορίες:

- Στην πρώτη περιλαμβάνονταν όσοι θεωρούνταν ότι "εγκατέλειψαν τα χωριά τους για να αποφύγουν τους αντάρτες". Στην κατηγορία αυτή, ενέταξαν τις οικογένειες των επιστρατευμένων και των ανδρών του ΜΑΥ. Για όλους αυτούς προβλεπόταν η παροχή βοήθειας και ενισχύσεων.

- Αντίθετα, για τις άλλες δύο κατηγορίες, στις οποίες υπάγονταν όλοι οι ύποπτοι για συνεργασία με το Δημοκρατικό Στρατό, δεν προβλεπόταν βοήθεια. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ζουν κάτω από δραματικές συνθήκες είτε σε πρόχειρα στρατόπεδα, είτε σε άθλιες κατοικίες στις μεγάλες πόλεις.

- Πολλοί απ' αυτούς για να ζήσουν υποχρεώνονται να κάνουν τις πιο βαριές δουλειές και μη παραγωγικά επαγγέλματα, όπως αυτό του πλανόδιου πωλητή. Σε έγγραφο του υπουργείου Συντονισμού (Δεκέμβριος 1949) αναφέρεται πως το Σουφλί στον Έβρο είναι γεμάτο από άνεργους "συμμοριόπληκτους πρόσφυγες που ζουν παρασιτικά".

- Οι εκτοπισμένοι αγρότες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, που είχαν μάθει να ζουν στην ύπαιθρο, υποχρεώνονται τώρα να περνούν τις περισσότερες ώρες της μέρας τους κάτω από φοβερές συνθήκες σε παλιές φυλακές, στρατώνες, ακόμη και σφαγεία.

Αποκομμένοι βίαια από το φυσικό τους χώρο, ακόμη και όταν διατάσσεται η επιστροφή στα χωριά τους, πολλοί αρνούνται να γυρίσουν, αφού με τη ζωή στους καταυλισμούς των μεγάλων πόλεων έχουν χάσει την κοινωνική συνοχή τους. Επίσης, τα χωράφια τους είναι πολύ μικρά και η παραγωγικότητα με τον πόλεμο έπεσε κατακόρυφα και ο αριθμός των ζώων τους μειώθηκε δραματικά. Και, το κυριότερο, τα χωριά τους είναι κατεστραμμένα από τις μάχες. Σε έγγραφο της στρατιωτικής διοίκησης Θεσσαλονίκης του Οκτωβρίου 1949, αναφέρονται και τα εξής: "Δεν είναι νοητό ουδέ επιτετραμμένον επί ΕΑΜοκρατίας να υπήρχαν Δημοδιδάσκαλοι εις όλα τα χωρία και ήδη ότε πλήρης ασφάλεια παρέχεται εις άπαντα τα επαναπατρισθέντα χωρία να μην υπάρχουν τοιούτοι".

Πριν περάσουν λίγα χρόνια, οι ξεριζωμένοι του Εμφυλίου θα αποτελέσουν τη μαγιά του μεγάλου κύματος της εξωτερικής μετανάστευσης. Της μετανάστευσης - πληγής της μεταπολεμικής Ελλάδας, την οποία είχαν προαναγγείλει από τον Ιούλιο ήδη του 1949 οι Αμερικανοί επικυρίαρχοι της χώρας μας. Το "Γραφείο Αντικατασκοπευτικής Ερευνας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ" (OIR: OFFICE OF INTELLIGENCE RESEARCH) σε αναφορά του προτείνει, ως λύση στο πρόβλημα του "υπερπληθυσμού" των αγροτικών περιοχών, την εξωτερική μετανάστευση 80.000 - 10.000 ατόμων κάθε χρόνο - η οποία, κατά την άποψη των Αμερικανών, θα "εκμηδένιζε" την αναμενόμενη φυσική αύξηση του πληθυσμού.

Σημειώσεις:

1. Οι εκθέσεις των αμερικανικών υπηρεσιών δημοσιεύονται στη μελέτη της καθηγήτριας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Αγγελικής Λα`ϊου, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Μελέτες για τον Εμφύλιο 1945 - 1949". Αναλυτικό ρεπορτάζ για το θέμα των εκτοπισμένων του Εμφυλίου δημοσιεύθηκε στο "Ποντίκι" στις 31/8/1995.

2. Πρόσφυγες σε όλη την Ελλάδα, σύμφωνα με επίσημα αμερικανικά και ελληνικά έγγραφα:

Ιανουάριος 1947: 19.000

Μάιος 1947: 65.000

Σεπτέμβριος 1947: 238.000

Νοέμβριος 1947: 500.000

Μάρτιος 1948: 600.000

Μάιος 1949: 684.000

Οκτώβριος 1949: 684.000