Σχέδιο "Περιστερά" Η τιτανομαχία του Δ.Σ.Ε στη Πελοπόννησο

Το σχέδιο για την οριστική συντριβή του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο με το όνομα "Περιστέρα", είχε καταστρωθεί από το στρατηγό Γιαντζή. Υπεύθυνος για την εκτέλεσή του είχε οριστεί ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος διοικητής του Α' Σώματος Στρατού.

Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1948 ξεκίνησαν οι επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού. Στις υπάρχουσες δυνάμεις του κυβερνητικού σώματος, προστέθηκαν δυνάμεις που μεταφέρθηκαν από τη Βόρεια Ελλάδα. Συγκεκριμένα στην Πελοπόννησο μεταφέρθηκε η 9η Μεραρχία και δύο μοίρες ορεινών καταδρομών, ένας λόχος μηχανικού και τέσσερα αποσπάσματα χωροφυλακής. Έτσι η συνολική δύναμη του κυβερνητικού στρατού ανήλθε σε 44.000 άνδρες.

Διοικητής της 9ης Μερρχίας ήταν ο υποστράτηγος Μανιδάκης και στρατιωτικός διοικητής Πελοποννήσου ο υποστράτηγος Θωμάς Πετζόπουλος. Ο Τσκαλώτος για να επιτύχει τον σκοπό του, απομόνωσε την Πελοπόννησο από την υπόλοιπη ηπειρωτική χώρα αποκόβοντας κάθε οδική συγκοινωνία. Ακολούθησε η τακτική της καμένης γης. Στις 27 Δεκεμβρίου του 1948 ξεκινά ένα μπαράζ συλλήψεων σε όλη την Πελοπόννησο. Κομμουνιστές και δημοκράτες σε όλο τον Μοριά συλλαμβάνονται, εκτοπίζονται και σε πολλές περιπτώσεις εκτελούνται επί τόπου. 400 είναι οι συλληφθέντες στην Καλαμάτα, 180 στην Πάτρα, 165 στην Τρίπολη και 120 στη Σπάρτη. Στόχος είναι η απομόνωση των αντάρτικων τμημάτων από κάθε δυνατή τροφοδοσία ή επικοινωνία με το λαό. Οι αρχικές συλλήψεις δεν φαίνεται να ικανοποιούν αρχικά το Γενικό Επιτελείο. Τις επόμενες ημέρες οι συλλήψεις εντείνονται και αγγίζουν το τελικό νούμερο των 4.500 πολιτών. Από αυτούς 2.500 χαρακτηρίζονται ως επικίνδυνοι και στέλνονται απευθείας στη Μακρόνησο και το Τρικέρι ενώ οι υπόλοιποι μεταφέρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Τον Ιανουάριο του 1949, ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ στην Πάτρα θα δεχτεί ένα ισχυρό πλήγμα. Μετά από την προδοσία μέλους του κόμματος, συλλαμβάνονται 50 στελέχη του σε ολόκληρη την πόλη. Ο γραμματέας του κόμματος Κώστας Χινόπωρος θα προσπαθήσει να αποφύγει τη σύλληψη και σε συμπλοκή με την αστυνομία θα χάσει τη ζωή του. Η 3η Μεραρχία του ΔΣΕ προσπάθησε με όλες τις δυνάμεις της να προβάλει αντίσταση στα κυβερνητικά σχέδια, αλλά οι δυνάμεις και το πολεμικό της υλικό υστερούσαν σημαντικά. Στις 20 Γενάρη του 1949, το 1ο Τάγμα της 22ης Ταξιαρχίας με διοικητή των Αρίστο Καμαρινό, αντιμετώπισε τις υπέρτερες δυνάμεις της 9ης Μεραρχίας στο Δρακοβούνι Κερπίνης και στην Γλόγοβα. Οι δυνάμεις του αντιπάλου ήταν ισχυρές αλλά οι αντάρτες κατάφεραν να κρατήσουν. Μια ημέρα μετά η 55η Ταξιαρχία με διοικητή τον Θεόδωρο Πρεκεζέ και το Αρχηγείο Πάρνωνα με επικεφαλής τον Γιώργο Ατζακλή καταλαμβάνουν το Λεωνίδιο Κυνουρίας. Οι αντάρτες όμως καταφέρνουν να πάρουν μόνο μέρος των στρατιωτικών αποθηκών της περιοχής και έτσι ο πολύτιμος ανεφοδιασμός δεν επιτυγχάνεται. Μια ημέρα μετά η καταστροφή χτυπά το Τάγμα του Αλέξανδρου Τσουκόπουλου στον Άγιο Βασίλειο Κυνουρίας. Το τάγμα του θα κυκλωθεί από λάθος από μια μοίρα των ΛΟΚ και θα υποστεί σοβαρές απώλειες. Οι νεκροί ανέρχονται στους 70 ενώ συλλαμβάνονται και ακόμα 50 αντάρτες. Μια χούφτα 10-15 ανταρτών με τον Τσουκόπουλο θα καταφέρουν να γλιτώσουν και θα συγκεντρωθούν βορειότερα όπου θα βρουν τον λόχο του Αντρέα Σκάγκου. Ο Τσουκόπουλος θα περάσει από στρατοδικείο του ΔΣΕ στο χωριό Πλατανάκι. Ο ταγματάρχης Κωνσταντίνος Βρεττάκος πρόεδρος του ανταρτοδικείου τον κατηγορεί για "ανευθυνότητα, ελλιπή μέτρα ασφαλείας, έλλειψη ελέγχου και μη έγκαιρη ειδοποίηση της Ταξιαρχίας". Ο Τσουκόπουλος δηλώνει ότι έχει κάθε ευθύνη αλλά ότι δεν είναι ένοχος. Η απόφαση του ανταρτοδικείου είναι αμείλικτη: Θανατική ποινή χωρίς αναστολή. 'Εγιναν πολλές προσπάθειες από αξιωματικούς και αντάρτες να ανασταλεί η ποινή του Τσουκόπουλου αλλά τελικά δεν επικράτησε καμία. Ο Τσουκόπουλος εκτελείται την επομένη.

Στα μέσα του Φλεβάρη του 1949 κατά την 3η προς 4η φάση της Περιστέρας, η 9η Μεραρχία του Ε.Σ. προωθείται προς την Κεντρική και Νότια Πελοπόννησο. Μεγάλες επιχειρήσεις διενεργούνται σε Ταύγετο και Πάρνωνα. Οι αντάρτες θα δώσουν πολλές πολύνεκρες μάχες. Στις αρχές του Απριλίου τμήμα του Αρχηγείου Μαινάλου του ΔΣΠ με επικεφαλής τους Πέρδικα και Σπυρόπουλο χτυπά τους χωροφύλακες στο χωριό Βαλτεσίνικο Αρκαδίας. Οι χωροφύλακες τρέπονται σε φυγή, η νίκη του ΔΣΕ όμως είναι μικρή μπροστά στις απώλειες που συνεχίζουν να αιμορραγούν τους αντάρτες. Στις 13 Απριλίου του 1949, 100 μαχητές του ΔΣΕ με επικεφαλής τους τον Στέφανο Γκιουζέλη και τον Κ. Μπασακίδη ενεπλάκησαν με υπέρτερες κυβερνητικές δυνάμεις στα Καλύβια Κερπίνης. Ο Κ Μπασακίδης θα πέσει μαχόμενος ηρωικά. Μετά την ολοκλήρωση της "Περιστέρας" οι δυνάμεις της 9ης Μεραρχίας μετακινούνται στο μέτωπο του Γράμμου. Οι δυνάμεις του ΔΣΠ ανέρχονται πια σε 350 με 400 μαχητές. Τα εξής τμήματα παραμένουν στην Πελοπόννησο:

1) Στο Μαίναλο, 60 μαχητές με επικεφαλής τους Πέρδικα και Μουλόπουλο
2) Στον Ταύγετο, μια διλοχία 140 μαχητών με επικεφαλής τον Κώστα Ξυδέα και το Γιώργο Παπαδόπουλο. Επίσης ένας λόχος του 1ου Τάγματος και μια ομάδα χώρου με επικεφαλής το Γιώργο Αρετάκη (Σφακιανό)
3) Στον Πάρνωνα, 120 μαχητές με τους Ρογκάκο, Λάτση, Φούρκα, Ατζακλή και Μανδηλάρη.
4) Στην Κορινθία μια μικροομάδα 26 μαχητών με επικεφαλής το Γιάννη Κατσικόπουλο.

Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Περιστέρας συνεχίζονται ολόκληρο το καλοκαίρι του 1949. Στις 12 προς 13 Ιουνίου, ο Κώστας Ξυδέας κυκλώνεται μετά από μάχη ωρών στη θέση "Λάκκα Καρβέλη" από μικτό απόσπασμα στρατού και χωροφυλακής. Ο Ξυδέας πέφτει ηρωικά. Το κορμί του εκτίθεται στην Καλαμάτα και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου. Ο Ατζακλής έχει ήδη σκοτωθεί τον Απρίλιο. Στην τελική φάση της Περιστέρας κατά τον Ιούλιο-Σεπτέμβριο του 1949, στην Πελοπόννησο έχουν απομείνει μόνο οι παρακάτω μικροομάδες ανταρτών:

1) Στο Μαίναλο 5 μικροομάδες με επικεφαλής τους Πέρδικα, Δουμουλάκη, Μπελά, Βασιλόπουλο και Γιαλαμά.
2) Στον Ταύγετο 3 μικροομάδες με επικεφαλής τους Καμαρινό, Μωράκο και Καστάνη.
3) Στον Πάρνωνα 2 μικροομάδες με επικεφαλής τους Λάτση και Φούρκα υπό την καθοδήγηση του Ρογκάκου.

Ο επίλογος του δράματος γράφεται τον Αύγουστο του 1949 με το θάνατο του Λάτση, του Φούρκα και του Ρογκάκου στον Πάρνωνα και του Πέρδικα στο Μαίναλο. Το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους σκοτώνεται και ο Στέφανος Γκιουζέλης σε ενέδρα στον Ευρώτα. Οι αντάρτες του ΔΣΠ εξοντώθηκαν σταδιακά ένας προς έναν έως το τέλος του 1949.

Πηγή: Κόκκινος Φάκελος

Δεκέμβρης ’44: Ο Αρίστος Καμαρινός για τη «Μάχη της Αθήνας»

Από το  βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού: «Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ» (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) παραθέτουμε ένα τμήμα της Εισαγωγής στο οποίο αναφέρεται στο Δεκέμβρη του 1944 και τη μάχη των 33 ημερών, τη «Μάχη της Αθήνας».

Περιγράφει μεταξύ των άλλων πώς οι Άγγλοι έπιασαν την Ακρόπολη και εγκατέστησαν εκεί πολυβολεία από όπου σκότωναν τον κόσμο και εξηγεί γιατί δεν είχαν καταλάβει οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ το βράχο της Ακρόπολης. Προσεγγίζει με κριτική ματιά την τακτική της ηγεσίας του Εαμικού κινήματος.

Παραθέτει τέλος ένα πολύ σημαντικό ντοκουμέντο: Πρόκειται για ένα αποκαλυπτικό έγγραφο του επικεφαλής της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής ταξίαρχου Έντι Μάγιερς, στο οποίο με κυνισμό ξεδιπλώνεται η πολιτική του αγγλικού ιμπεριαλισμού.

Η υπονόμευση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ επί γερμανικής κατοχής, ενόψει των μεταπελευθερωτικών εξελίξεων.

Η αδυναμία υλοποίησης των σχετικών εντολών, καθώς οι μοναρχοφασίστες δεν είχαν καμιά πολιτική δύναμη στη χώρα κι οι αρχηγοί τους μισούνταν από τον Ελληνικό λαό. ‘Γελοίο υποκείμενο’ χαρακτηρίζεται ο Παπάγος που, αν και στρατηγός, “δεν έχει καμιά επιρροή στον Ελληνικό στρατό”.

Η στήριξη προς τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα σαν αντίρροπης δύναμης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ώστε να δυναμώσει και να χρησιμοποιηθεί κάποτε για το χτύπημα στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. «Μια μέρα θα χρειασθεί να διαλύσουμε τον ΕΛΑΣ», γράφει χαρακτηριστικά.

Κορυφαίο στον κυνισμό του είναι το τελευταίο κομμάτι της έκθεσης αυτής, όπου ο Έντι Μάγιερς αναφέρει τις προτροπές του προς τις επαφές που διατηρούσε με την κυβέρνηση των δοσιλόγων επί κατοχής να καρφώνουν τα στελέχη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις γερμανικές κατοχικές αρχές και να βοηθούν στη σύλληψή τους –‘πράκτορες’ ονομάζει τους λαϊκούς αγωνιστές- ώστε να μην μπορούν να βλάψουν στο μέλλον ‘’τα αγγλικά συμφέροντα’’…

Θα επανέλθουμε στο αφιέρωμα για το Δεκέμβρη του ’44 -οι υπογραμμίσεις στο παράθεμα, δικές μας:

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Αρίστος Καμαρινός: «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Πελοπόννησο»

εκδόσεις  Σύγχρονη Εποχή, σελίδα18:

Για το Δεύτερο Στάδιο της τακτικής των Αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών -οι στρατιωτικές επεμβάσεις τους, στη Μάχη της Αθήνας και στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, κατά το Μονόπλευρο Εμφύλιο- θα μπορούσα πολλά να αφηγηθώ, γιατί το Τάγμα του ΕΛΑΣ στο οποίο υπηρετούσα πήρε μέρος στη «Μάχη της Αθήνας», μέχρι την ημέρα που υποχωρήσαμε. Δεν είναι όμως μέσα στο θέμα μου και γι” αυτό θα περιοριστώ να παραθέσω μόνο όσα μας είπε ο Ταξίαρχος του ΕΛΑΣ Σπύρος Τσικλητήρας,μόνιμος αντισυνταγματάρχης του στρατού προπολεμικά, όταν το Τάγμα μας έφτασε στα υψώματα του Χαϊδαρίου, για να πάρει μέρος στη Μάχη της Αθήνας.

Νομίζω ότι, μόνο απ” αυτά που μας είπε ο Τσικλητήρας, στον Τάσο Αναστόπουλο, στρατιωτικό διοικητή του Τάγματος μας, και σε μένα, ο αναγνώστης θα σχηματίσει μια, μικρή έστω, ιδέα για το δεύτερο αυτό στάδιο της τακτικής των ιμπεριαλιστών στη χώρα μας, αμέσως μετά την απελευθέρωση, το Σεπτέμβρη του 1944.

Είχαμε, οι τρεις μας, ανέβει σ” ένα ύψωμα, για να μας κατατοπίσει ο Ταξίαρχος για την αποστολή μας (ήταν γενικός διοικητής των στρατευμάτων του ΕΛΑΣ στο μεγαλύτερο τμήμα της Δυτικής Αθήνας και Πειραιά) και, αφού μας έδειξε την περιοχή των Σφαγείων, απ” όπου θα άρχιζε τη δράση του το Τάγμα μας, συνέχισε:

«…Είναι πολύ σκληρός και εξαιρετικά δύσκολος ο αγώνας που διεξάγουμε κατά των σαράντα περίπου χιλιάδων Άγγλων στρατιωτών που εισέβαλαν στη χώρα μας -νέοι κατακτητές…

…Πολύ δύσκολα αντιμετωπίζουμε το πυροβολικό τους, την αεροπορίατους και ιδιαίτερα τα 200 τανκς τους, με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουμε.

…Χρησιμοποιούμε μπουκάλια με βενζίνη για να κάψουμε όσα μπορέσουμε άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματά τους.…Δεν θα συναντήσετε, πιθανότατα, παρά μονάχα Άγγλους στρατιώτες να σας πολεμάνε…

Ρίξτε μια ματιά σ” όλη την Αθήνα και τον Πειραιά. …Οιπυρκαγιές που έχουν ανάψει είναι από τις βόμβες των κανονιών των αγγλικών πολεμικών πλοίων που βλέπετε στο Φάληρο και τωναεροπλάνων που βομβαρδίζουν συνεχώς, ακόμα και τη νύχτα, διάφορα στρατηγικά σημεία στην πόλη της Αθήνας και στον περίγυρο της…

Κοιτάξτε και την Ακρόπολη. …Τη βεβήλωσαν οι «πολιτισμένοι» Άγγλοι και τα τσιράκια τους, οι συνεργάτες τους Έλληνες, που πριν από λίγο συνεργάζονταν, οι περισσότεροι από αυτούς, με τους Γερμανούς, οι Ταγματασφαλίτες!…

Εγκατέστησαν στον Ιερό βράχο βαρείς όλμους και πολυβόλα και μας σφυροκοπάνε από εκεί μέρα-νύχτα, χωρίς να μπορούμε να απαντήσουμε με τα δικά μας όπλα, ή να επιτεθούμε και να τους συντρίψουμε, από το φόβο μήπως χαλάσουμε το αθάνατο μνημείο. …Να φανταστείτε ότι στους κάθετους προς την Ακρόπολη δρόμους δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε, γιατί μας βάζουν συνεχώς με τα πολυβόλα τους, και αναγκαζόμαστε να «ανοίγουμε δρόμο», με τρύπες που φτιάχνουμε σε μάντρες και σε κτίρια!…

Αυτός είναι ο λόγος που δεν πιάσαμε πρώτοι εμείς την Ακρόπολη, όπως μπορούσαμε να το είχαμε κάνει, πριν την καταλάβουν οι Άγγλοι επιδρομείς…».

Το Δεύτερο Στάδιο της τακτικής των Αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών έληξε στα τέλη Δεκέμβρη, του 1944, όταν η πλάστιγγα στην αναμέτρηση μας με τα αγγλικά στρατεύματα έκλινε υπέρ του αντιπάλου.

Το πυροβολικό των Άγγλων, εγκατεστημένο στην Ακρόπολη, βάλλει κατά των αγωνιστών του ΕΛΑΣ

Ο ΕΛΑΣ άρχισε να υποχωρεί από την Αθήνα στις αρχές του Γενάρη 1945. Στις 11/01/1945 υπογράφτηκε ανακωχή. Στις 20/01/1945 έγινε ανταλλαγή αιχμαλώτων. Στις 12/02/1945 υπογράφτηκε η «Συμφωνία της Βάρκιζας»και στις 28/02/1945 ο ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα (που είχαμε πάρει από τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές) στην κυβέρνηση της Αθήνας, που το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η υποτέλεια στους Αγγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές.

Η «Συμφωνία της Βάρκιζας» δεν ανταποκρινόταν στο συσχετισμό των  πολιτικοστρατιωτικών δυνάμεων και γι” αυτό δεν έπρεπε να υπογραφεί!

Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μπορούσε τότε, παρά την ήττα μας στη Μάχη της Αθήνας, να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα ενάντια στους νέους κατακτητές, ξαναπιάνοντας τα παλιά μετερίζια στα βουνά της χώρας μας, για να επιβάλει την πραγματική δημοκρατική εξέλιξη. Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε και πληρώσαμε ακριβά το λάθος αυτό της ηγεσίας μας.

Όπως ήταν επόμενο, μετά την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ -όπως προβλεπόταν από τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», άρχισε ο Μονόπλευρος Εμφύλιος και συνέχισε ο Εμφύλιος Πόλεμος, τον Ιούλη του 1946- Τρίτο Στάδιο της τακτικής των ιμπεριαλιστών και της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, που είναι το θέμα τούτου του βιβλίου.

Πριν κλείσω το εισαγωγικό αυτό σημείωμα, θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από το αποκαλυπτικό έγγραφο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, για να πάρει ο αναγνώστης μια ιδέα για το ρόλο της λεγόμενης «Αγγλικής Στρατιωτικής Αποστολής» στην περίοδο της Κατοχής, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Ταξίαρχος Έντι:

«Χ. -12 Αυγούστου 1943. Αυστηρά εμπιστευτικό. 85-4 Α.Σ.

«Όλες οι αναφορές που πήρα από τους πράκτορες που έχω κάτω από τις διαταγές μου, βεβαιώνουν ότι και οι δύο πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ εμπνέονται στη μεγάλη τους πλειοψηφία από ρωσόφιλα αισθήματα και ακολουθούν τις κατευθύνσεις τουΚομμουνιστικού Κόμματος.

Σύμφωνα με την τελευταία σας εμπιστευτική διαταγή, έδωσαοδηγίες στους Άγγλους και Έλληνες πράκτορες, που εργάζονται κάτω από τις διαταγές μου, να υπονομεύσουν το έργο του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και να εμποδίσουν, ώστε οι οργανώσεις αυτές να επιτύχουν να εδραιώσουν τη θέση τους και ν” αποκτήσουν δεσπόζουσα επιρροή στην Ελλάδα.

Αυτό όμως είναι απίθανο, δεδομένου ότι οι βασιλόφρονες κι οι υποστηρικτές της 4ης Αυγούστου δεν έχουν καμιά πολιτική δύναμη στη χώρα κι οι αρχηγοί τους μισούνται από τον Ελληνικό λαό.

Ο στρατηγός Παπάγος δεν έχει καμιά επιρροή στον Ελληνικό στρατό και θεωρείται γελοίο υποκείμενο. Η οργάνωσή του, δεν αξίζει να γίνεται λόγος γι” αυτή. Σημαντική πρόοδο σημείωσε η πολιτική και στρατιωτική οργάνωση ΕΔΕΣ, ιδίως στην Ήπειρο. Εχει όμως ανάγκη να εφοδιασθεί με πολεμικό υλικό και να υποστηριχθεί ηθικά.

Κατά τη γνώμη μου, η ομάδα αυτή θα μας είναι χρήσιμη σαν αντίρροπο εναντίον του ΕΛΑΣ και είναι ενδεχόμενο να την χρησιμοποιήσουμε εναντίον του ΕΛΑΣ όταν θα έχει δυναμώσει. Μια μέρα θα χρειασθεί να διαλύσουμε τον ΕΛΑΣ…

Θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο για τους πράκτορές μας να έχουν επαφή με αντιπροσώπους της Κυβερνήσεως (Σημ. Αρίστου Καμαρινού: Εννοεί την κυβέρνηση των Κουΐσλινγκ στην περίοδο της Κατοχής), δηλαδή με ανώτερους αξιωματικούς, αστυνομικούς, κλπ. με σκοπό να τους ενσφηνώνουν την ιδέα, ότι έχουν καθήκον και το δικαίωμα να καταγγέλλουν τους Αρχηγούς του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις αρχές της Κατοχής και να βοηθούν στη σύλληψη των πρακτόρων του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ώστε να έρθει η στιγμή οι οργανώσεις αυτές να μην μπορούν να βλάψουν τα αγγλικά συμφέροντα…».
Υπογραφή, Ταξίαρχος Έντυ.